„American Attack Aircraft since 1926”

Autor E.R. Johnson

Wydawca – McFarland & Company, Inc., Publishers

Rok wydania – 2012 (pierwsze wydanie 2008)

ISBN 978-0-7864-7162-1

449 stron na dobrej jakości papierze, lakierowana, kolorowa okładka..

Język – angielski

„Ofensywa jest esencją potęgi powietrznej” Generał Henry H. „Hap” Arnold, Szef Korpusu Powietrznego Armii Stanów Zjednoczonych (USAAC) w latach 1937-1941. i Sił Powietrznych Armii Stanów Zjednoczonych (USAAF) 1941-1945.

„… Najwcześniejsze doktryny ataku opracowane przez USAAS, która stała się Korpusem Powietrznym Armii Stanów Zjednoczonych (USAAC) 2 lipca 1926 r., były pod silnym wpływem doświadczeń z 1. wojny światowej. Co ważne, pierwsi teoretycy doszli do wniosku, że samoloty operujące w bezpośredniej bliskości linii walk były po prostu zbyt wrażliwe na ostrzał, aby uzasadnić ryzyko zapewnienia bliskiego wsparcia powietrznego (CAS) poprzez bezpośredni atak powietrzny. Z drugiej strony, pośredni atak powietrzny na słabiej bronione cele na tyłach był postrzegany jako praktyczny. Teoretycy uzasadniali, że misje skierowane przeciwko celom takim jak siły w rezerwie i istotne zaopatrzenie nie tylko spowolnią lub zatrzymają wroga, ale także obniżą jego morale. Przyjęta taktyka, ataki z niskiego pułapu z użyciem karabinów maszynowych i bomb odłamkowych, opierała się na doświadczeniach z I wojny światowej. Wraz ze wzrostem wpływu Szkoły Taktycznej Korpusu Powietrznego (ACTS) w latach trzydziestych XX wieku, doktryna ataku rozszerzyła się o ofensywne kontrataki powietrzne (OCA), polegające na atakach na bazy lotnicze wroga w celu zniszczenia samolotów na ziemi i uszkodzenia obiektów pomocniczych, takich jak drogi startowe, obszary serwisowe i magazyny paliwa. Teoretycy ACTS wierzyli, że zastosowanie OCA pomoże osiągnąć przewagę powietrzną w tym, co było postrzegane jako główny cel siły powietrznej: strategiczne bombardowanie dalekiego zasięgu infrastruktury wojskowo-przemysłowej wroga. Po ponownym wyposażeniu jednostek szturmowych w nowoczesne jednopłatowce na początku i w połowie lat 30. XX wieku, raporty bojowe z hiszpańskiej wojny domowej (1936-1939) i pojawienie się potężnej niemieckiej Luftwaffe sprawiły, że hierarchia USAAC zwątpiła w skuteczność stosowania lekko uzbrojonych, jednosilnikowych samolotów w roli samolotów szturmowych. Doprowadziło to w 1938 i 1939 roku do nowych wymagań dla dwusilnikowych lekkich i średnich bombowców o większej ładowności i zasięgu. Następnie, na początku 1940 roku, po widocznych sukcesach niemieckich sztukasów w Polsce, USAAC nagle zainteresowało się taktyką bombardowania z lotu nurkowego i opracowało plany pozyskania samolotów i wyszkolenia jednostek do pełnienia ról w ataku bezpośrednim, takich jak CAS i przechwytywanie panowania w powietrzu nad polem bitwy…

…Kiedy Ameryka wypowiedziała wojnę państwom Osi w grudniu 1941 roku, doktryna ataku USAAF (Sił Powietrznych Armii Stanów Zjednoczonych od 20 czerwca 1941 roku) skupiała się na wykorzystaniu lekkich i średnich bombowców w rolach AI/OCA oraz wyspecjalizowanych bombowców nurkujących do CAS/BAI; jednak doświadczenie bojowe szybko ujawniło, że powolne bombowce nurkujące są bardzo podatne na ataki myśliwców, w wyniku czego większość jednostek bombowców nurkujących została przezbrojona w myśliwce przed rozmieszczeniem za granicą USA. Zapotrzebowanie armii na lepsze bezpośrednie wsparcie powietrzne podczas wczesnych kampanii II wojny światowej doprowadziło do znacznego zwiększenia liczby jednostek myśliwsko-bombowych dedykowanych do roli CAS/BAI, wraz z rozwojem samolotów myśliwsko-bombowych uzbrojonych w większe ładunki bomb i rakiet. Taktyka różniła się w zależności od charakteru obrony przeciwlotniczej wroga na różnych teatrach walk, na przykład na Pacyfiku ataki powietrzne były rutynowo przeprowadzane na niskich wysokościach, co byłoby samobójstwem wobec bardziej skoncentrowanej obrony przeciwlotniczej w Europie i basenie Morza Śródziemnego….”

CAS (Close Air Support) – bliskie wsparcie powietrzne

OCA (Offensive Counter-Air) – ofensywne kontrataki powietrzne

BAI (Battlefield Air Interdiction) – Zapobieganie atakom z powietrza na polu bitwy (moim zdaniem to miał autor na myśli)

AI (Air Interdiction) – Lotniczy atak wspomagający

Ja tak to rozumiem, ale jak macie inne pomysły dotyczące tłumaczenia tych określeń to z chęcią je poznam 🙂