“Anti-submarine Aircraft in the Pacific War”
Autorzy Ryusuke Ishiguro, Tadeusz Januszewski.
Wydawca – MMP Books/Stratus
Rok wydania – 2018
ISBN – 978-83-65281-39-5
Stron 248, twarda lakierowana okładka.
Język – angielski
Z książki :
” Na początku lipca 1943 roku alianckie okręty podwodne zaczęły wpływać na japońskie wody terytorialne. Oznaczało to konieczność podjęcia działań obronnych i zapewnienia skutecznej ochrony konwojom morskim. Wraz ze wzrostem aktywności alianckich okrętów podwodnych straty japońskiej floty handlowej osiągnęły alarmujący poziom, co w konsekwencji zagroziło Japonii całkowitym odizolowaniem od dostaw surowców strategicznych z terytoriów niedawno okupowanych przez Cesarstwo. Kluczowe stało się zabezpieczenie morskiego szlaku handlowego do Singapuru, gdzie ulokowano zbiorniki do przechowywania ropy naftowej. Jedynym sposobem transportu ropy do Japonii w celu dalszego przetworzenia była droga morska. Inne trasy, takie jak te do Hongkongu, Filipin i Holenderskich Indii Wschodnich, były równie ważne i podatne na zagrożenia. Praktycznie cała japońska gospodarka wojenna opierała się na zasobach i surowcach sprowadzanych do kraju transportem morskim. W miarę postępu wojny Japonia – podobnie jak nazistowskie Niemcy – najpierw stopniowo traciła swoją dominację w powietrzu, potem na morzu i na lądzie. Jednak oba kraje do końca wojny pozostały niepokonane pod wodą. Ilość i jakość okrętów podwodnych wyprodukowanych przez oba kraje przewyższała wszystko, czym dysponowali alianci. Zadziwiające jest to, że dowództwo japońskiej marynarki wojennej początkowo nie brało pod uwagę działań alianckich okrętów podwodnych. Pierwszą przyczyną takiej sytuacji była japońska doktryna wojenna, która nie wierzyła w działania obronne. Wojna miała być niekończącym się zwycięstwem, rzucającym wroga na kolana i zmuszającym go do podpisania korzystnego dla Japonii traktatu pokojowego. Drugim powodem był charakterystyczny esprit de corps marynarki wojennej, która wykorzystywała swoje okręty podwodne głównie do walki z flotami bojowymi wroga. Sporadyczne ataki na statki handlowe uznano za niehonorowe….”
