Ciężki bombowiec armii Typ 87 (Kawasaki-Dornier Do N).

Budując swój przemysł lotniczy w latach dwudziestych Japończycy współpracowali przede wszystkim z niemieckimi firmami Junkers, Dornier, Heinkel i Rohrbach. Jednym z pierwszych samolotów zbudowanych na podstawie umowy licencyjnej był dwusilnikowy bombowiec Do N.

W fazie rozwoju japoński przemysł lotniczy polegał przede wszystkim na bogatym doświadczeniu niemieckich firm w budowie samolotów metalowych. Dornier dostarczył już do Japonii kilka samolotów typu Wal, Libelle, Delphin, Falke, Do D, Do E, Do C i Merkur.

Na początku 1924 r. armia złożyła zamówienie w firmie Kawasaki na nowy, całkowicie metalowy jednopłatowy ciężki bombowiec nocny, który miał zastąpić ciężkie bombowce Typ Tei 1 (Farman F.50) i Typ Tei 2 (Farman F.60 Goliath). Kawasaki poprosiło Dornier o pomoc w zaprojektowaniu i zbudowaniu prototypu. Kierownik Działu Samolotów, Tomokichi Takezaki, udał się do Dorniera i BMW w marcu 1924 roku, zabierając ze sobą inżyniera Hisashi Tojo i czterech innych inżynierów. Dornier otrzymał zamówienie na opracowanie dwusilnikowego samolotu lądowego, który miał zostać zbudowany w dużej mierze w Kawasaki w Kobe. Poszczególne części, takie jak dźwigary skrzydeł, żebra skrzydeł i ogona, koła, śmigła, ogon i chłodnica, a także większość instrumentów miały być dostarczane z Niemiec, ale pozostałe części płatowca i cały końcowy montaż miały być wykonywane w firmie Kawasaki. Dornier oparł projekt Do N na koncepcji Wal.

Japończycy nie tylko chcieli budować na licencji, ale także przyjąć całkowicie metalową technologię Dorniera. Tak więc na początku 1925 r. niewielki zespół czterech inżynierów, dwóch mistrzów rzemiosła i pilota pod kierownictwem dr Richarda Vogta, który później został głównym projektantem w Blohm & Voss, rozpoczął pracę w Kawasaki. Prof. Claude Dornier również udał się na pewien czas do Kobe, aby udostępnić swoje osobiste doświadczenie.

Zgodnie z rozkazem armii nowy bombowiec, znany pierwotnie jako Do N Heavy Bomber, był ściśle tajnym projektem zarówno Kawasaki, jak i Dorniera (oddział w Szwajcarii – Altenrhein), gdzie został zaprojektowany. Kawasaki zbudowało dwa prototypy, z których pierwszy został ukończony w styczniu 1926 roku, a drugi wiosną tego samego roku. Ze względu na opóźnienie w produkcji silników BMW VI przez Kawasaki, prototypy były napędzane silnikami Napier Lion o mocy 450 KM importowanymi z Wielkiej Brytanii.

Bombowiec wyglądał jak lądowa wersja całkowicie metalowej łodzi latającej Wal, którą Dornier niedawno wprowadził na rynek i która miała okazać się tak wielkim sukcesem. Kadłub i typowy układ tandemowy dwóch silników w dużej mierze odpowiadały poprzedniczce, ale tym razem zainstalowano podwozie, a skrzydła nie miały prostokątnego kształtu, ale środkowa część była kształtu prostokątnego a zewnętrzne trapezu. Pierwszy Do N wystartował w swój dziewiczy lot 19 lutego 1926 roku i był w stanie przejść japoński program akceptacji w ciągu zaledwie trzech dni bez żadnych trudności jednak testy trwały dalej, prawie rok, aż wiosną 1927 roku typ został oficjalnie przyjęty przez armię jako Army Type 87 Heavy Bomber. Produkcję kontynuowano do 1932 roku, dostarczając armii dwadzieścia osiem samolotów (w tym dwa prototypy).. Masa Do N wynosiła 6300 kg, a wraz z dwoma silnikami BMW VI o mocy 500 KM każdy, które również zostały zbudowane na licencji w Japonii, osiągał prędkość maksymalną 180 km/h i pułap użytkowy 3000 metrów.

Był to pierwszy japoński bombowiec zdolny do przenoszenia jednotonowego ładunku bombowego. We wczesnym okresie eksploatacji pojawiły się problemy z jego mocą, wytrzymałością strukturalną i stabilnością. Pomimo niedociągnięć, był to jednak główny sprzęt dla jednostek ciężkich bombowców i służył bez żadnych znaczących zmian. Były to pierwsze bombowce, które stanowiły część sił pułku przydzielonego do Hamamatsu, począwszy od 1927 roku, kiedy to stała się ona główną bazą bombową armii japońskiej i pozostała nią do końca wojny na Pacyfiku. Jednostki te początkowo składały się z czterech samolotów, ciężkich bombowców armii typu 87 i z dziewięciu samolotów, lekkich bombowców armii typu 87 (Mitsubishi). Niewielka liczba tych ciężkich bombowców stacjonowała w Kagamigahara i Tachikawa. Podczas Incydentu Mandżurskiego, jeden chutai tych bombowców uczestniczył eksperymentalnie w kampanii przez krótki okres. Mimo że był to duży przełom techniczny, całkowicie metalowy samolot dla armii, był jednak zbyt powolny i nie cieszył się dużym uznaniem wśród załóg.

Dwusilnikowy samolot parasolowy. Konstrukcja w całości metalowa z poszyciem typu Dornier. Sześcioosobowa załoga: pilot, drugi pilot, bombardier/strzelec przedni, nawigator, radiooperator i mechanik/strzelec tylny.

Napęd: dwa dwunastocylindrowe silniki Kawasaki BMW VI o mocy 450-600 KM, chłodzone wodą, zamontowane w tandemie i napędzające dwułopatowe drewniane śmigła. Jeden przedni ruchomy podwójny karabin maszynowy 7,7 mm, jeden grzbietowy ruchomy podwójny karabin maszynowy 7,7 mm i jeden tylny ruchomy karabin maszynowy 7,7 mm. Ładunek bomb: Maksymalnie 1,000 kg.

Rozpiętość 26,80 m;

długość 18 m;

wysokość 5,85 m;

powierzchnia skrzydeł 121 m kw.

Masa własna 4,400-5,100kg.

masa własna 7,650-7,700kg.

Prędkość maksymalna 181 km/h na poziomie morza;

prędkość przelotowa 170 km/h

wznoszenie na wysokość 3 000 m w 44 minuty;

pułap użytkowy 5 000 m

Dwa prototypy zbudowane w 1926 r., dwadzieścia sześć samolotów produkcyjnych w latach 1928-32 (sześć do dziewięciu zbudowanych przez Army Artillery Arsenal w Atsuta, Nagoya).