Fábrica Militar de Aviones (FMA)  Aé.M.B.2

Wytwórnia Fábrica Militar de Aviones (FMA) została założona w październiku 1927 roku w Córdobie. Po kilku latach produkcji licencyjnych samolotów na początku lat 30-tych powstały pierwsze rodzime konstrukcje – lekki trzymiejscowy jednopłat turystyczny Aé.C1, dwumiejscowe jednopłaty szkolno-treningowe Aé.C.1 i Aé.C.2 (także w wersji wojskowej Aé.M.1), a w 1933 roku lekki pięciomiejscowy samolot transportowy Aé.T.1. Kolejnymi maszynami produkowanymi przez FMA były opracowane w 1934 roku lekkie dwumiejscowe jednopłatowe samoloty szkolne: cywilny Aé.C.3 i wojskowy Aé.M.O.1, ten drugi – w nieco zmodyfikowanej wersji Aé.M.Oe.1 – używany także do współpracy z wojskami lądowymi jako samolot zwiadowczy i lekki bombowy. Wreszcie w 1935 roku argentyńscy inżynierowie skonstruowali swój pierwszy samolot bojowy z prawdziwego zdarzenia – lekki bombowiec oznaczony Aé.M.B.1, którego prototyp został oblatany 9 czerwca 1935 roku (wg niektórych źródeł 9 października 1935 roku).

Aé.M.B.1 był wolnonośnym dolnopłatem o mieszanej konstrukcji, z odkrytą kabiną pilota umieszczoną tuż za silnikiem i zakrytymi stanowiskami w kadłubie dla pozostałych członków załogi (podobnie jak w samolocie Aé.M.Oe.1). Skrzydła miały konstrukcję całkowicie drewnianą, pokrytą od krawędzi natarcia do głównego dźwigara sklejką i płótnem, a na pozostałej części wyłącznie płótnem. Konstrukcję kadłuba tworzyła kratownica z rur stalowych, kryta w przedniej części blachą duralową, a w tylnej sklejką i płótnem. Samolot miał stałe nieosłonięte podwozie z płozą ogonową i stateczniki poziome wsparte zastrzałami.

W wyniku prób prototypu do produkcji skierowano znacznie przekonstruowaną wersję samolotu, w której zainstalowano mocniejszy silnik gwiazdowy typu Wright “Cyclone”, pierwotną kabinę pilota zakryto i wyposażono w dwa fotele obok siebie dla dwóch członków załogi (pilota i bombardiera/nawigatora), na grzbiecie kadłuba tuż za kabiną pilotów zamontowano obrotową wieżyczkę strzelecką z dwoma karabinami maszynowymi, a koła główne podwozia osłonięto szerokimi owiewkami. Ponadto zmodyfikowano kształt usterzenia, płozę ogonową zastąpiono kółkiem i wzmocniono uzbrojenie samolotu, a do wyposażenia standardowego dodano też kamerę fotograficzną Nistri i radioodbiornik firmy Telefunken. Przy okazji zmieniono także oznaczenie samolotów seryjnych na Aé.M.B.2.

W 1936 roku podjęto produkcję seryjną samolotu, budując łącznie 14 egzemplarzy. Kilka z nich nie miało zainstalowanego górnego stanowiska strzeleckiego i było używanych wyłącznie do zadań rozpoznawczych. Samolot Aé.M.B.2 był bardzo lubiany przez załogi i mimo niewielkiej produkcji i przestarzałej konstrukcji przetrwał w argentyńskim lotnictwie wojskowym Aviación Militar aż do 1945 roku.

---

Dane taktyczno-techniczne wersji Aé.M.B.2:

Konstrukcja: jednosilnikowy trzy- lub czteromiejscowy dolnopłat wolnonośny z zakrytymi kabinami i stałym trójkołowym podwoziem z kółkiem ogonowym. Konstrukcja mieszana metalowo-drewniana z pokryciem głównie sklejkowym i płóciennym. Usterzenie klasyczne, stateczniki poziome wsparte zastrzałami.

Wymiary

rozpiętość 17,20 m

długość 10,90 m

wysokość 2,80 m

powierzchnia nośna 35,00 m²

Masy

masa startowa 2120 kg

masa użyteczna 1380 kg

masa startowa 3500 kg

Osiągi

prędkość maksymalna 285 km/h na wysokości 2100 m

prędkość przelotowa 240 km/h na wysokości 2100 m

prędkość lądowania 105 km/h

czas wznoszenia na wysokość 1000 m – 3 minuty 30 sekund

czas wznoszenia na wysokość 3000 m – 14 minut 36 sekund

czas wznoszenia na wysokość 5000 m – 37 minut

pułap operacyjny 6000 m

pułap maksymalny 6700 m

zasięg 595-600 km

dłuotrwalość lotu 5 godzin

Napęd: jeden 9-cylindrowy silnik gwiazdowy, chłodzony powietrzem, typu Wright SGR-1820-F3 “Cyclone” o mocy 533 kW (715 hp, 725 KM), napędzający 3-łopatowe metalowe śmigło przestawialne typu Hamilton-Standard o średnicy 3,6 m

Uzbrojenie: jeden stały karabin maszynowy kalibru 7,65 mm typu Madsen wz.1933 w przedniej części kadłuba (strzelający przez okrąg śmigła), dwa sprzężone ruchome karabiny maszynowe kalibru 7,65 mm typu Madsen wz.1933 w górnej obrotowej wieżyczce strzeleckiej na grzbiecie kadłuba, jeden ruchomy karabin maszynowy kalibru 11,35 mm (wg innych źródeł 7,5 mm lub 7,65 mm) w otwartym luku w dolnej części kadłuba oraz maksymalnie do 400 kg bomb

Załoga: 4 osoby (pilot + nawigator/bombardier + strzelec + strzelec/radiotelegrafista)

Wytwórnia: Fábrica Militar de Aviones, Córdoba, Argentyna

Produkcja: 1 prototyp Aé.M.B.1 + 14 egzemplarzy seryjnych Aé.M.B.2

Użytkownicy: Argentyna