Lotnictwo Republiki Irlandii czyli Éire – Squadron 1, od powstania do końca II W.Ś.

Początków Dywizjonu  można doszukiwać się w okresie tworzenia Air Service (czyli późniejszej The Irish Air Corps).  Założony jako Squadron No.1  w 1922 roku składał się z eskadr A i B, pierwsza podjęła się roli szkoleniowej na samolotach Avro 504K a eskadra B została przeznaczona do działań operacyjnych  z myśliwcami Bristol, Martinsyde F4, SE5A i bombowcami DH 9 w następnym roku.

Po reorganizacji eskadra A została zlikwidowana wraz z utworzeniem Szkoły Lotniczej składającej się z eskadr A, B, C i D. Eskadra operacyjna (B) stała się Co Operation Squadron wyposażonym w Bristol Fighters, DH 95 oraz nowo nabyte Vickers Vespa. W 1938 eskadra otrzymała cztery nowe Gloster Gladiator. Gwałtownie pogarszająca się sytuacja polityczna w Europie przyniosła dalsze zmiany i w styczniu 1939 r. Dywizjon Co-Op został przemianowany  na 1 Dywizjon Myśliwski. Sprzęt był skąpy, składał się z trzech Gladiatorów (jeden został spisany ze stanu  w 1938 r.) i od czasu do czasu uzupełniany był przez szkolne  Avro 636 i Avro 626. W ciągu roku dostarczono sześć nowych samolotów Westland Lysander, co prawda nie nadawały się one do zadań myśliwskich, ale w oczekiwaniu na zamówione 8 sztuk Gladiatorów, przewidywano reorganizację dywizjonu z powrotem na dywizjon Co-Op i Lysandery w tym momencie byłyby odpowiednie.

Dywizjonem dowodził Comdt. Sheerin z Lt. K.T. Curran’em i Lt. A. Woods’em, odpowiednio dowódcami eskadr A i B. Później Lt. Curran przeniósł się do szkoły pilotażu  jako instruktor, a Lt. D.K. Johnson przejął dowodzenie nad eskadrą A. Gladiatory stacjonowały w Baldonnel i miały za zadanie obronę Dublina. W 1940 r. dywizjon otrzymał zezwolenie na umieszczenie swojej odznaki składającej się z głowy lamparta na pomarańczowym tle z napisem „Beag Ach Fiachmhar. No.1 Fighter Squadron” pod spodem. Loty rozpoznawcze stały się w tym czasie bardzo ważnym zadaniem eskadry. Każdego ranka z Baldonnel startował Gladiator lub Lysander i wspinał się na odpowiedni pułap, aby wypatrywać i identyfikować ewentualne nadlatujące samoloty. Operatorzy radarów RAF na Anglesey monitorowali to codzienne zdarzenie i nazwali je „dostawą mleka z Baldonnel”.

1940/41 – Dywizjon był w ciągłej gotowości i próbowano przechwytywać obce samoloty. Okazało się to najbardziej frustrującym i trudnym przedsięwzięciem dla pilotów, ponieważ rozkaz do startu był zwykle zbyt późny, aby był skuteczny. Podczas jednej z takich prób w dniu 29 grudnia 1940 r. dwa Gladiatory z eskadry A wystartowały o godz. 15.25 gdy zgłoszono, że obcy samolot przekroczył wybrzeże Waterford o godzinie 14.55. Zidentyfikowano go jako Junkers Ju88 na pozycji przejmującej Waterford, Kilkenny, Carlow, Kildare i Meath. Gdy Gladiatory podjęły próbę przechwycenia okazało się że problemem była większa prędkość Ju88, który jedynie pokołysał skrzydłami i leciał dalej nad Dublinem. Obrona p.lot. Dublina  otworzyła nieskuteczny ogień, gdy maszyna przekroczyła Ballyfermot.

W przypadku braku radaru jedyne wcześniejsze ostrzeżenia o zbliżającym się samolocie pochodziły od jednostek obserwacyjnych, w tym posterunków obserwacyjnych i posterunków wojskowych. Do czasu, gdy normalna procedura meldowania została wykonana, samolot powodujący naruszenie przestrzeni powietrznej już dawno zniknął. Po wielu dyskusjach z Dowództwem Obrony Powietrznej zapadła decyzja, że ​​posterunki obserwacyjne będą podlegać bezpośrednio dowództwu w Baldonnel. Doprowadziło to do większej ilości prób przechwycenia wymierzonych głównie w intruzów niemieckich. Był to jednak tylko symboliczny gest, a ze względu na wyższą prędkość samolotów Luftwaffe nie doszło do udanego przechwycenia. Kwestia obsługi stałych patroli powietrznych nie wchodziła w grę dla tak małej jednostki. W tym okresie utworzono Eskadry C i D z samolotami Hawker Hind, a później Hector. W maju 1941 eskadra z trzema Gladiatorami pilotowanymi przez Capt. Johnsona, Lt. Kellehera i Lt.  Maloneya została przeniesiona do Ballinteer House niedaleko Navan. Stamtąd piloci operowali jako wsparcie dla drugiej brygady (Col. Touhy) podczas manewrów. Wykonywali wiele lotów przez dwa miesiące do 2 lipca. Pobudka była o godzinie 02:00, a loty często zaczynały się o godzinie 03:30 i kończyły o około 18:00. Samolot Avro Cadet obsługiwał loty komunikacyjne wspomagające eskadrę. Po powrocie eskadry A do Baldonnel Capt. Jimmy O’Brien zabrał Lysandery Eskadry B do Fermoy na okres czterech miesięcy.

We wrześniu 1942 roku odbyły się na południu manewry na dużą skalę z dużym zaangażowaniem Korpusu Powietrznego. Jednostki Dywizjonu Myśliwskiego na czas ćwiczeń były formowane w 2 Air Component. i stacjonowały na tak zwanym „tajnym lądowisku” w Rathduff, używano samolotów Lysander, Hind i Hector, a wiele z nich doznało uszkodzeń w wyniku lądowań na w dużej mierze nieprzygotowanym lądowisku. Jednostki z Rineanna były również zaangażowane jako część 1 Air Component. Samoloty Miles Magister działały z Glenville w pobliżu Fermoy. Gladiatory eskadry A pozostały w Baldonnel i wykonywały swoje normalne zadania.

Hawker Hurricane przybyły wreszcie z dostawami, które rozpoczęły się w lipcu 1943 r. Comdt. K.T. Curran przejął dowództwo z Capt.. D.K. Johnsonem jako dowódcą eskadry A i Capt. O’Brienem jako dowódcą eskadry B. Innymi pilotami w dywizjonie w tym czasie byli Lt. Lt. Quigley, Cusack, Cregg, Winterson, Howard, Carr, Maloney, Kelleher, Crehan i Flanagan. Tuż przed przybyciem Hurricane’ów dywizjon przeniósł się do Rineanna. Trzy nowo przybyłe Miles Master zasiliły dywizjon na czas oczekiwania na następne Hurricane. Pobyt eskadr w Rineanna nie było szczęśliwym okresem. Ze względu na brak części zamiennych do Hurricane’ów (które były stare i wylatały wiele godzin), nastąpiło skrócenie czasu i ilość lotów, co potwierdza mała liczba skumulowanych godzin maszyn w powietrzu. W 1944 roku podjęto decyzję, że Rineanna powinna zostać opuszczona, aby zrobić miejsce na przygotowania terenu do przyszłej roli terminalu transatlantyckiego, znanego jako lotnisko Shannon. Otrzymano instrukcje ewakuacji od 1 maja 1945 r. i Dywizjon przeniósł się do swojej nowej bazy w Gormanston.