Koolhoven F.K.59

Artykuł ze starej strony Samoloty 1,5.

W latach 30-tych wiele krajów mających dostęp do morza, a nie posiadających lotniskowców i lotnictwa pokładowego, rozpoczęło poszukiwania nowoczesnych samolotów bombowo-torpedowych, które mogłyby się stać główną siłą ofensywną lotnictwa morskiego. Szczególną uwagę zwrócono na wodnosamoloty tej kategorii, gdyż – w odróżnieniu od torpedowych wersji klasycznych bombowców – mogły one operować wprost z akwenów morskich lub jezior i nie były uzależnione od baz lądowych. Również w holenderskich zakładach Koolhoven przystąpiono w 1937 roku do projektowania dwusilnikowego wodnosamolotu bombowo-torpedowego (torpedobommenwerper), licząc na zainteresowanie nową konstrukcją kilku mniejszych krajów – głównie Portugalii, Norwegii i Szwecji.

Nowy wodnosamolot, który otrzymał oznaczenie F.K.59, był wolnonośnym średniopłatem o mieszanej konstrukcji, napędzanym dwoma silnikami gwiazdowymi umieszczonymi w gondolach na skrzydłach. Dwa jednoredanowe pływaki, wzorowane na amerykańskich typu Edo, wsparte były na zastrzałach do kadłuba i skrzydeł. W zależności od przewidywanego zadania załoga samolotu mogła się składać z trzech lub czterech lotników. Bogato oszklone stanowiska załogi znajdowały się w kadłubie: na przodzie obserwatora (pełniącego również rolę nawigatora i bombardziera), dalej pilota, a w środku kadłuba radiotelegrafisty/strzelca pokładowego. W dolnej, środkowej części kadłuba przewidziano komorę bombową, w której można było podczepiać bomby lub torpedę lotniczą.

W 1938 roku zbudowano drewnianą makietę fragmentu F.K.59, składającą się z około 2/3 kadłuba z kabinami załogi i komorą bombową, kawałka centropłata z połówką lewej gondoli silnikowej i lewego pływaka. W tym samym roku makietę wizytowały delegacje lotnictwa morskiego Norwegii i Szwecji, ale ostatecznie nie doszło do zawarcia jakichkolwiek kontraktów eksportowych. Norwegia wybrała jednak niemieckie samoloty Heinkel He 115. Również w 1938 roku zainteresowanie wodnosamolotem podobnej kategorii wyraziło holenderskie lotnictwo morskie Marine Luchtvaartdienst (MLD), widząc w nim następcę dla przestarzałych Fokkerów T.IV. Jednak w 1939 roku MLD wybrała do realizacji projekt T.VIIIW firmy Fokker, będącej od wielu lat najważniejszym dostawcą samolotów różnych typów dla lotnictwa morskiego Holandii. Był to również dwusilnikowy wodnosamolot, znacznie mniejszy i o wyższych osiągach niż proponowany już w 1935 roku T.VIIW i bardzo przypominający sylwetką konkurencyjnego F.K.59. Tym samym z dalszych prac nad wodnosamolotem Koolhoven F.K.59 zrezygnowano.

Na zakończenie warto zauważyć, że nie był to jedyny samolot tej wytwórni noszący oznaczenie F.K.59. W 1939 roku taki sam numer typu otrzymały również zmodyfikowane samoloty F.K.52, zamówione w trybie przyspieszonym przez holenderskie lotnictwo wojskowe Luchtvaart Afdeling (LVA) jako następcy dla przestarzałych maszyn rozpoznawczych Fokker C.V. W umowie z firmą Koolhoven postanowiono jednak z przyczyn psychologicznych zmienić nazwę F.K.52 na F.K.59, tak aby wydawało się, że LVA przyjmuje do służby całkiem nowy samolot, nie obarczony żadnymi negatywnymi wspomnieniami (dwa lata wcześniej LVA odrzucił samolot F.K.52, ponieważ jego prototyp uległ wypadkowi w Soesterberg, w którym zginęło dwóch lotników). W rezultacie 17 kwietnia 1940 roku LVA złożyło zamówienie na 36 samolotów F.K.59 czyli przerobionych F.K.52, ale do 10 maja nie ukończono żadnej sztuki.

F.K.59 stanowił jeszcze jeden wyjątek. W firmie Koolhoven nadawano kolejny numer F.K. tym samolotom, których budowa została ukończona. W przypadku naszego „bohatera artykułu” zasada ta została pominięta.

---

Dane taktyczno-techniczne (projektowane):

Konstrukcja: dwusilnikowy trzy- lub czteromiejscowy średniopłat wolnonośny z zakrytymi kabinami. Dwa jednoredanowe pływaki wsparte zastrzałami do kadłuba i skrzydeł. Konstrukcja mieszana metalowo-drewniana (?). Usterzenie klasyczne, wolnonośne.

Wymiary

brak danych

Masy

brak danych

Obciążenia

brak danych

Osiągi

brak danych

Napęd: brak szczegółowych danych – dwa silniki gwiazdowe, chłodzone powietrzem, napędzające 3-łopatowe śmigła przestawialne

Uzbrojenie: brak szczegółowych danych – co najmniej jeden ruchomy karabin maszynowy w górnym stanowisku strzeleckim na grzbiecie tylnej części kadłuba oraz bomby lub torpeda o masie około 600-800 kg w komorze bombowej w kadłubie

Załoga: 3 lub 4 osoby

Wytwórnia: N.V. Koolhoven Vliegtuigen, Waalhaven, Rotterdam, Holandia

Produkcja: tylko projekt