Caproni M.C.T. – PROJEKT MYŚLIWCA Z 1942 ROKU z niektórymi cechami Tricap Sauro.

Na podstawie artykułu z :

Zaprojektowany w 1932 r. i zbudowany w 1933 r. w zakładach Aeroplani Caproni S.A. w Taliedo, Milan. Caproni Sauro-1 nie był projektem Caproni, ale został zbudowany przez nich według projektu Emmanuele (spotkać można w innych źródłach imię Ettore) Trigona, co doprowadziło do alternatywnej nazwy Tricap (Trigone Caproni).

“Sauro” posiadał mieszaną konstrukcję z drewna i spawanych rur ze stali chromowo-molibdenowej, poszycie wykonane było ze sklejki i lakierowanej tkaniny. Był to dolnopłat, w którym skrzydło typu odwrócona mewa miało gruby profil, stopniowo zwężający się w kierunku końcówek skrzydła ze sklejkowym pokryciem.

Owalny, bardzo opływowy kadłub został zbudowany ze spawanych chromowo-molibdenowych rur stalowych i pokryty sklejką oraz lakierowaną tkaniną. W jego przedniej części znajdowało się mocowanie silnika, którym był 5-cylindrowy chłodzony powietrzem gwiazdowy Farina T-58 o mocy 130 KM (135 KM przy 1800 obr./min) napędzający duraluminiowe dwułopatowe śmigło o regulowanym skoku. Ognioodporna przegroda za silnikiem oddzielała go od wygodnych foteli załogi w układzie tandemowym: przedni fotel przeznaczony był dla pasażera, a tylny dla pilota. Oba fotele miały w oparciach miejsce na spadochron.

Usterzenie było metalowe, pokryte tkaniną i blachą aluminiową, płoza ogonowa z resorem była w pełni sterowna.

Podwozie główne o bardzo szerokim rozstawie kół, zapewniające wyjątkowe bezpieczeństwo podczas lądowania lub kołowania, miało koła wyposażone w olejowe amortyzatory i hamulce uruchamiane mechanicznie oraz pokryte opływowymi owiewkami.

“Sauro” był łatwą w obsłudze, niezwykle stabilną maszyną, która mogła zaoferować zadowalające osiągi w połączeniu z pożądanymi wymogami bezpieczeństwa. Zbudowano tylko jeden prototyp i nadano numer  M.M.196, przeznaczony był do późniejszych testów ewaluacyjnych w Guidonii, ale mimo pewnego rozgłosu uzyskanego  w czasie jego pojawienia się, dalsza kariera i losy samolotu zostały zapomniane.

Jedyne znane dane obejmują:

rozpiętość 11,40 m,

długość 5,59 m,

wysokość 2,20 m,

masę własną i całkowitą odpowiednio 580 i 860 kg,

prędkość maksymalną i przelotową 225 i 200 km/h,

pułap użytkowy 5000 m

czas lotu 6 godzin.

Jednomiejscowy myśliwiec dolnopłatowy M.C.T., zaprojektowany latem 1942 r. w biurze technicznym Caproni Vizzola, zachował niektóre cechy konstrukcyjne swojego lżejszego poprzednika “Sauro”, takie jak charakterystyczne odwrócone skrzydło typu mewa oraz ster kierunku. W pozostałej części M.C.T. (co prawdopodobnie było skrótem od “Monoposto Caccia Trigona”) zawierał kilka nowych i radykalnych rozwiązań technicznych, takich jak kokpit pilota umieszczony daleko z przodu kadłuba, z pojemnym zbiornikiem paliwa o pojemności 620 litrów, tuż za którym znajdował się zespół napędowy, który z kolei napędzał trójłopatowe metalowe śmigło o średnicy 2,90 m. o zmiennym skoku, za pośrednictwem przedłużonego wału biegnącego wzdłuż prawej wewnętrznej strony kadłuba. Skrzydło i usterzenie w kształcie trapezu przyczyniły się do nadania maszynie powierzchownego podobieństwa do niemieckiego Dorniera Do 335 A “Pfeil” w widoku z góry. W pełni metalowa konstrukcja M.C.T. była badana w trzech nieco różniących się wersjach.

– Pierwsza z nich o rozpiętości 9,90 m, skrzydłach o powierzchni 18,20 m2 i kadłubie o długości 9,00 m, miała być wyposażona w 12-cylindrowy silnik DB 605 R.C.57 w układzie odwróconego  „V”, chłodzony cieczą, o mocy 1400 KM przy starcie i 1250 KM na wysokości 5800 m. Uzbrojenie miało składać się z działka, strzelającego podobnie jak w P-39 “Airacobra”, kal. 20 mm (prawdopodobnie Mauser M.G.151 /20) z 300 pociskami, dwóch karabinów maszynowych 12,7 mm (prawdopodobnie typu Breda-SAFAT) o szybkostrzelności 600 obr/min zamontowanych w dolnej części kadłuba i zsynchronizowanych do strzelania przez krąg śmigła oraz dwóch podobnych karabinów o szybkostrzelności 500 obr/min w skrzydłach. Ta napędzana silnikiem DB 605 wersja M.C.T., przypuszczalnie przeznaczona do zadań przechwytujących, miała osiągać prędkość maksymalną 706 km/h na wysokości około 7000 m, osiągać pułap 6000 m w ciągu 5 minut, zasięg 1190 km przy prędkości przelotowej 565 km/h i pułap użytkowy 10 000 m; prędkość minimalna na niskim pułapie miała wynosić umiarkowane 130 km/h.

– Druga i trzecia wersja M.C.T. miały nieco zwiększone wymiary gabarytowe. Rozpiętość i powierzchnia skrzydeł zostały zwiększone odpowiednio do 10,60 m i 23,00 m kw., a długość kadłuba do 9,70 m. Miały również przewidziane  podobne  uzbrojenie, które różniło się od uzbrojenia pierwszej wersji. Zrezygnowano z  20-milimetrowego działka a zamontowano obok siebie  dwa 12,7-milimetrowe w.k.m-y, prawy nieco przesunięty do przodu w porównaniu do lewego. Główna różnica tkwiła w jednostce napędowej, którą miał być 18-cylindrowy, chłodzony cieczą silnik Reggiane L.105 R.C.100 I o mocy 1500 KM na 5000 m i 1310 KM na 10000 m w drugiej wersji oraz 28-cylindrowy, czterorzędowy, chłodzony cieczą silnik Alfa 1101 w trzeciej wersji, która charakteryzowała się również większym, zaokrąglonym przekrojem kadłuba ze względu na większy silnik.

Ze względu na brak dalszych szczegółów na temat tej ostatniej jednostki napędowej, przypuszcza się, że może ona być utożsamiana z silnikiem Alfa 101 R.C.80, który był w tym czasie w fazie rozwoju i dla którego przewidywano moc 1800 KM na  8000 m dla wersji podstawowej lub 2100 h.p. na tej samej wysokości dla wersji “maggiorato” (przypuszczalnie ulepszonej wersji wersji podstawowego).

Żadne dane dotyczące masy i osiągów dwóch ostatnich wersji M.C.T. nie zostały zachowane, a liczby znajdowane w publikacjach należy traktować jako nieformalne, przybliżone spekulacje uzyskane przez ekstrapolację danych dostępnych dla wersji z silnikiem DB 605.  Chociaż projekt M.C.T. nigdy nie wyszedł poza deskę kreślarską i nie jest już możliwe odgadnięcie zakresu możliwych modyfikacji podstawowego  projektu przed osiągnięciem faktycznego etapu budowy, to jednak pozostaje on interesującym i urzekającym przykładem pomysłowości, jaką wykazał się jeden z włoskich inżynierów lotniczych z czasów wojny.