Nakajima Ki-11

Ponieważ w 1934 roku armia zdecydowała się nie akceptować eksperymentalnego myśliwca Kawasaki Ki-5 (dolnopłat ze skrzydłem kształtu spotykanego za kilka lat w Ju-87 “Stuka”) jako wyposażenia standardowego, poproszono firmy Kawasaki i Nakajima o wzięcie udziału w nowym konkursie na taki samolot. Kawasaki powrócił do układu dwupłatowca w konstrukcji, znanej później jako Ki-10, a Nakajima przedstawił dolnopłatowy myśliwiec. Samolot ten był bardzo podobny do Boeinga P-26, który rok wcześniej wszedł do służby w armii amerykańskiej i zyskiwał uwagę całego świata, w okresie przechodzenia z myśliwców dwupłatowych na jednopłatowe. Projekt firmy Nakajima nadzorował Yasushi Koyama, z głównym projektantem Shinroku Inoue.

Podczas gdy poprzedni dolnopłat Nakajima miał skrzydła wspornikowe, cieńszy płat zapewniający większą prędkość można było uzyskać poprzez zastosowanie zewnętrznych usztywnień drutowych i Nakajima zastosował tę metodę w swoim nowym myśliwcu. Stałe podwozie miało szerokie owiewki. Cztery prototypy ukończono między kwietniem a grudniem 1935 roku, różniły się trochę między sobą. Na przykład trzeci prototyp wyposażony był w śmigło trójłopatowe, natomiast czwarty w dwułopatowe i osłonę kokpitu. Każdy z nich różnił się owiewkami podwozia i statecznikami pionowymi, a także zmianami w szczegółach wynikającymi z wyników testów. Zawody w locie pomiędzy Ki-10 i Ki-11 zostały przeprowadzone przez zespół Wojskowego Instytutu Badań Technicznych Lotnictwa w Tachikawa w połowie 1935 roku. Ocena lotu opierała się w dużej mierze na ulubionej przez Japończyków metodzie walki powietrznej, głównie na zwrotności w walce kołowej. Dało to dwupłatowcowi Kawasaki Ki-10 przewagę nad szybszym jednopłatowcem Nakajima Ki-11, który był raczej typem myśliwca „uderz i uciekaj”, przy czym ta ostatnia taktyka była lepszą taktyką odkrytą dopiero później. Bazując głównie na tych różnicach, Ki-10 wygrał konkurs i został podstawowym myśliwcem Armii Typ 95, natomiast Ki-11 został odrzucony we wrześniu 1935 roku.

Raporty faworyzowały bardziej niezawodny silnik gwiazdowy Kotobuki zastosowany w Ki-11 niż chłodzony wodą silnik na licencji BMW serii Ha-9 II w Ki-10 . Niezależnie od tych wyników Ki-11 stworzył podwaliny pod rozwój myśliwca nowej generacji Nakajima Ki-27, znanego aliantom podczas wojny na Pacyfiku pod kryptonimem Nate. Nakajima podejmował próby wyprodukowania Ki-11 jako myśliwca eksportowego do krajów Azji Południowo-Wschodniej, ale żaden z potencjalnych klientów nie okazał zainteresowania. W ten sposób produkcja zakończyła na czterech prototypach. Pierwszy i trzeci egzemplarz zostały wykorzystane przez Nakajimę do badań nad przyszłymi konstrukcjami myśliwców, natomiast czwarty został sprzedany Asahi Shimbunowi jako szybki samolot o oznaczeniu AN-1 Communication Aircraft i został zarejestrowany jako J-BBHA. Ten jedyny AN-1 odniósł sukces podczas służby dla Asahi Shimbun. Pilotowany przez Mosaburo Niino 31 grudnia 1935 roku ustanowił rekord prędkości przelotu z Tokio do Osaki – 1 godzinę i 25 minut. Rekord ten został pobity zaledwie o pięć minut przez ten sam samolot lecący na tej trasie przez pilota Masaaki linuma. W czasie zaćmienia słońca, które najlepiej było obserwować na Hokkaido w czerwcu 1936 roku, AN-1 pilotowany przez Iinumę dostarczył niewywołany film do tokijskiego biura Asahi Shimbun i wydawnictwo wyprzedziło wszystkie inne gazety. Lot ten odbył się ze średnią prędkością 215 węzłów. AN-1 pozostał najszybszym samolotem cywilnym w Japonii aż do wprowadzenia na rynek Mitsubishi “Karigane” używanego przez Asahi Shimbun jako “Kamikadze” od marca 1937. Aby przygotować się do europejskiego lotu na “Kamikaze”, linuma użył AN-1 do celów treningów przed tym historycznym lotem. Dobrze znany francuski pilot Marcel Doret latał AN-1 startując z lotniska Haneda we wrześniu 1937 roku i demonstrując swoje umiejętności akrobacyjne na tym zaawansowanym samolocie.

Kadłub wykonany w całości z metalu, skrzydło z drewna i metalu pokryte tkaniną.

Jeden pilot w otwartym kokpicie.

Dziewięciocylindrowy, chłodzony powietrzem silnik gwiazdowy Nakajima Kotobuki 3 o mocy 550–700 KM, napędzający dwułopatowe, metalowe śmigło o regulowanym skoku.

Przewidywano uzbrojenie w dwa stałe k.masz. 7,7 mm strzelające do przodu

Rozpiętość 10,802 m

długość 7,452 m

wysokość 3,370 m

powierzchnia skrzydła 18 m2

Masa własna 1205 kg

masa z ładunkiem 1487 kg

Maksymalna prędkość 420 km/h na wysokości 4300 m

prędkość przelotowa 352 km/h.

wznoszenie na wysokość 3000 m – 6 minut i 9 sekund

długotrwałość lotu – 2 godz.