Lata wojny 1939 – 1945 loty pasażerskie Swissair.
1939
7 stycznia – W Senlis, na krótko przed lądowaniem w Paryżu-Le Bourget, Douglas DC-2 HB-ITA linii Swissair zderza się ze wzgórzem. Trzech członków załogi (w tym kapitan lotu Egon Frei) i dwóch pasażerów traci życie, pozostałych 12 pasażerów odnosi obrażenia.
Swissair nowo zarejestrowane samoloty:
HB-IRE Douglas DC-3. Cena zakupu 564,000 Fr. W 1955 roku sprzedany firmie North Central Airlines Inc. Z Minneapolis USA.
HB-IRU- DC-3. Cena 601,000 Fr. W 1940 roku został sprzedany do linii transportowej ABA ze Sztokholmu.

HB-IXA , Junkers Ju-86. Ponowna rejestracja samolotu HB-IXE po wymianie silników. Dwa silniki wysokoprężne zostały wymienione na dwa benzynowe silniki gwiazdowe, chłodzone powietrzem BMW-132-D-c po 845 KM. V max. Wzrosła z 310 km/h do 360 km/h. Samolot ten miał dużo „przygód”, kupiony w 1936 roku za 350,000 Fr, po awaryjnym lądowaniu pod Wixhausen (Niemcy) 12 sierpnia tego samego roku, wrócił do firmy Junkers i po naprawach został przyjęty znowu do Swissair w 1937 roku pod nowym oznaczeniem HB-IXE. Ponieważ diesle Jumo-205C były bardzo podatne na awarie na stosunkowo krótkich trasach Swissair, zdecydowano się na zamianę silników na benzynowe.
20 lipca Podczas lotu Swissair z Wiednia do Zurychu jeden silnik Junkersa Ju 86 psuje się nad Allgäu i musi zostać wyłączony. Podczas próby awaryjnego lądowania w Konstancji HB-IXA rozbija się spadając z wysokości 50 m. Kapitan lotu i pisarz lotniczy Walter Ackermann, jego radiooperator Anton Hanhart i czterech pasażerów ginie.
ALPAR – Schweizerische Luftverkehr AG, Bern nowo zarejestrowane samoloty:
HB-AME – De Havilland DH.89 Dragon Rapide. Cena zakupu 70,000 Fr. W 1947 roku zakupił go Swissair i dostał oznaczenie HB-APE. Samolot ten nie był już używany w przewozach regularnych.
HB-AMU – DH.89 Dragon Rapide. Cena zakupu 70,000 Fr. Podobnie jak poprzednik trafił w 1947 roku do Swissair z nowym oznaczeniem HB-APU i także nie był już używany do przewozów regularnych.
29 kwietnia – Z okazji wystawy krajowej Swissair wykonuje loty propagandowe z DC-3: od 29 kwietnia do 6 maja Zurych-Rzym-Ateny-Kair-Ateny-Sofia-Bukareszt-Belgrad-Budapeszt-Zurych; od 15 do 21 maja Zurych-Warszawa-Kowno-Ryga-Talinn-Helsinki-Sztokholm-Oslo-Kopenhaga-Berlin-Zurych; od 22 do 28 maja Zurych-Rotterdam-Bruksela-Antwerpia-Londyn-Paryż-Barcelona-Zurych.
Regularny szwajcarski ruch lotniczy został wstrzymany 27 sierpnia w wyniku napiętej sytuacji politycznej w Europie, zgodnie z rezolucją Rady Federalnej z dnia 24 lutego tego samego roku, Swissair zawiesił połączenia do Amsterdamu, Paryża i Londynu, a dwa dni później wszystkie operacje lotnicze. Do zamknięcia szwajcarskiej przestrzeni powietrznej połączenia były obsługiwane przez osiem linii lotniczych : Swissair, Alpar, KML, Air France, Imperial Airways (GB), Deutsche Lufthansa, Malert (Węgry) i AB Aero Transport (Szwecja).
31 sierpnia komercyjna flota lotnicza Szwajcarii składa się z 18 samolotów pasażerskich o łącznej liczbie 182 miejsc pasażerskich. Spośród nich Swissair ma 11 samolotów ze 145 miejscami a Alpar 7 samolotów z 37 miejscami.
2 września nastąpiła generalna mobilizacja wojsk szwajcarskich.
Spośród 179 pracowników Swissair 131 zostało wcielonych do wojska przy okazji powszechnej mobilizacji. Kilku otrzymało „darowizny wojenne” i mogło wrócić do pracy, resztę trzeba było zwolnić. Pomimo starań o wznowienie ruchu lotniczego – Swissair bezskutecznie negocjował z Włochami i Berlinem, cała flota była stłoczona i unieruchomiona w Dübendorfie, czekając na nowe zadania. Po raz pierwszy od momentu powstania rok finansowy zakończył się stratą w wysokości 5978,75 franków.
31 grudnia – bilans roczny Szwajcarii w międzynarodowym ruchu lotniczym : 10.794 loty, 62.231 przewiezionych pasażerów, 230,3 ton frachtu i 511,8 ton poczty.
1940
Połączenia z Locarno do Rzymu od 18 marca do 15 czerwca. Pierwszy lot na „szlaku wojennym” , pierwszy pilot DC-2 HB-ISI – kapitan Ernst Nyffenegger. Cena przelotu dla jednego pasażera to 85 franków (odpowiednik dzisiejszych około 600 franków).
Połączenia z Locarno do Barcelony od 1 kwietnia do 15 czerwca. Pierwszy lot obsługiwał DC-3, który do Locarno doleciał z Dubendorfu pod eskortą szwajcarskiego Bf-109. Cena biletu 200 franków czyli dzisiejsze 1420 franków. Zwłaszcza emigranci żydowscy korzystali z tej ostatniej trasy jako bramy do wolności. Po przystąpieniu Włoch do wojny Swissair zaprzestał obsługi obu tras.
14 maja – groźna sytuacja przy północnych granicach Szwajcarii zmusza Swissair do ewakuacji administracji, służb technicznych i samolotów na lotnisko Locarno-Magadino. Powrót w okolice Zurichu rozpocznie się od 27 maja i będzie trwał do 19 sierpnia.

22 maja – gwałtowna burza z piorunami nad Zurich-Glattal. Wyładowania atmosferyczne powodują detonację części min zakopanych na lotniskach Dubendorf i Kloten (miny miały służyć do zniszczenia lotniska w razie agresji na Szwajcarię). Duży obszar lotniska Dubendorf będzie przez długi czas bezużyteczny.
Połączenia z Zurichu do Monachium od 30 września do 31 grudnia, od tego momentu samoloty otrzymywały czerwono-białe, „neutralne” barwy, aby lepiej i szybciej mogły być zidentyfikowane przez obronę przeciwlotniczą czy samoloty walczących stron.
Lot do Niemiec obsługiwał samolot DC-2, od kapitana Antona von Tscharnera i operatora radiowego Paula Aubersona niemiecki rząd wymagał aryjskiego dowodu tożsamości.
Pomimo sprzedaży części zamiennych i DC-3 szwedzkiemu A / B Aerotransport, Swissair zamknął 1940 rok ze stratą 211 139,9 franków. Liczba przewiezionych pasażerów spadła o 95% w porównaniu z rokiem przedwojennym
1941
Wznowione połączenia z Locarno do Rzymu od 2 do 14 stycznia. Włochy cofnęły zezwolenie na loty 15 stycznia.
Problemy z pasażerami. Ówczesny dyrektor lotów, Heinrich Kauert, opisał trasę Locarno-Rzym jako całkowitą pomyłkę, z jednym lub dwoma pasażerami i kilkoma listami tu i tam. Z kolei lot do Barcelony był praktycznie zawsze w pełni zarezerwowany. Pasażerami tymi byli prawie wyłącznie żydowscy emigranci, którzy gotowi byli zapłacić każdą cenę. Nie było miejsca dla nich wszystkich, więc kilkakrotnie późno w nocy w swoim mieszkaniu w Minusio był „nawiedzany” przez emigrantów, którzy chcieli go wynająć na przelot i składali mu oferty, do tego stopnia, że musiał poskarżyć się policji. Nawiasem mówiąc, panna Nelly Fankhauser, druga żona dyrektora Groha, była odpowiedzialna za rezerwację pasażerów w Locarno.

Połączenia z Zurichu do Monachium od 1 stycznia do 14 listopada.
Początkowo Swissair był nadal optymistą, gdy w Berlinie przebywała delegacja Federalnego Urzędu Lotniczego w celu koordynowania letniego rozkładu lotów z Lufthansą. W programie były połączenia lotnicze Szwajcaria-Berlin, z połączeniami do Skandynawii, Finlandii, Rosji, być może w puli z węgierskimi liniami lotniczymi. Wiedząc, że plany ataku na Rosję zostały już ustalone w Obersalzbergu, letniej rezydencji Adolfa Hitlera, delegacja niemiecka zakończyła rozmowy. 22 czerwca Wehrmacht rozpoczął kampanię rosyjską. Zezwolenie na loty na trasie Zurych-Stuttgart otrzymano dopiero w listopadzie, a połączenie z Monachium musiało zostać anulowane.
7 maja Wielka Rada Genewy zatwierdza kwotę 4,96 mln Franków na rozbudowę lotniska Cointrin. Jest to najwyższa kwota, jaka do tej pory została wypłacona przez sektor publiczny lotnictwu cywilnemu.
Połączenia Zurich – Stuttgart – Berlin od 19 listopada do 31 grudnia.
31 grudnia – Pomimo niesprzyjających okoliczności Swissair odnotował zysk w wysokości 10 187,42 CHF

1942
Połączenia Zurich – Stuttgart – Berlin przez cały rok.
16 czerwca – samoloty lecące za granicę lub przylatujące zza granicy (z wyjątkiem samolotów firmowych) muszą mieć specjalne zezwolenie i mogą korzystać tylko z lotnick : Altenrhein, Basel-Birsfelden, Genewa-Cointrin i Locarno-Magadino.
22 czerwca – Podczas Krajowej Konferencji Lotniczej, delegat Rady Federalnej prof. Eduard Amstutz poinformował, że w programie tworzenia miejsc pracy zaplanowano pożyczkę w wysokości 200 mln Franków dla lotnictwa cywilnego.
29 czerwca – Douglas DC-3 z Deutsche Lufthansa wraca do Niemiec z załogą Swissair po naprawie. Do 14 sierpnia 1943 roku Swissair wyremontował i naprawił kolejne pięć niemieckich DC-3 w swoich warsztatach w Dubendorf.
28 października – jako druga stewardessa w Europie Erna Nikles ze Swissair przekroczyła milion kilometrów w ruchu lotniczym.
Wydatki finansowe kantonów, miast i gmin na lotnictwo cywilne (lotniska, działalność linii lotniczych itp.) w latach 1912-1942: Dübendorf 7,2 mln, Birsfelden-Sternenfeld 3,1 mln, Geneva-Cointrin 9,7 mln ., Bern-Belpmoos 2 mln, Lausanne-La Blécherette 1,7 mln., Neuchâtel-Les Eplatures 0,14 mln, Samedan 0,17 mln, Locarno 0,25 mln
Od pierwszego lotu regularnych linii lotniczych w 1922 roku do końca 1942 roku, samoloty obsługiwane przez szwajcarskie firmy lotnicze pokonały około 15 milionów kilometrów. Zdarzyło się pięć poważnych wypadków, w których zginęło 16 pasażerów i 12 członków załogi.
Berlin był jedynym miastem, do którego Swissair mógł polecieć. Stuttgart był zamknięty przez długi czas z powodu opadów śniegu. W styczniu delegaci Rady Federalnej udali się do Berlina, aby negocjować otwarcie linii lotniczej Swissair ze Szwajcarii do Barcelony i Lizbony. Chodziło więc o nic innego, jak o możliwość podróży do aliantów bez kontroli nazistowskich Niemiec. Oczywiście Trzecia Rzesza nie wydała upragnionych zezwoleń na przelot. Ciekawe anegdoty rzucają światło na relacje Erharda Milcha, byłego członka Zarządu Lufthansy, a następnie awansowanego na generała feldmarszałka na stanowisko generalnego inspektora sił powietrznych, ze szwajcarskimi środowiskami lotniczymi. Milch wziął udział w Międzynarodowym Spotkaniu Lotniczym w Dübendorf w 1937 roku i kilkakrotnie w czasie wojny odwiedzał Zurych latając ze Swissair. Nawiasem mówiąc, podczas osobnego spotkania w Berlinie zlecił dyrektorowi technicznemu Swissair, Henry’emu Pillichody, zakup całego sprzętu narciarskiego i zdeponowanie go w Arosie. Najwyraźniej Milch nie wierzył już w ostateczne zwycięstwo, ponieważ został później zauważony na Bahnhofstrasse w Zurychu. Zgodnie z oświadczeniami załóg Swissair kilkakrotnie proszono je o sprowadzenie do Szwajcarii dużych ilości mleka.
31 grudnia – Roczne sprawozdanie finansowe Swissair za rok 1942 było satysfakcjonujące, można było odnotować zysk operacyjny w wysokości 135.226,25, dzięki zleceniom od osób trzecich. Zdecydowanie największa część pochodziła z zamówień Deutsche Lufthansa na naprawę i remont samolotów DC-3 w hangarze Swissair w Dübendorfie.
1943
Połączenia Zurich – Stuttgart – Berlin od 1 do 29 stycznia
Połączenia Zurich – Stuttgart od 30 stycznia do 31 grudnia.
7 lipca Eidg. Landestopographie odkupuje od Swissair sześciomiejscowy Comte AC-11 (rejestracja HB-KIM ) do lotów badawczych. Samolot ten odbył swój „dziewiczy lot” 5 października 1931 roku jako CH-285 z numerem seryjnym 38.
31 sierpnia – Z powodu dużego przeciążenia przestrzeni powietrznej przez użytkowników cywilnych i wojskowych, rząd federalny rozwiązuje umowę z kantonem Zurych o wspólnym użytkowaniu lotniska Dübendorf-Wangen.
26 listopada Swissair informuje Federalne Biuro Lotnicze, że aby móc utrzymać eksploatację techniczną w czasie służby czynnej, rozpocznie okresowe przeglądy i remonty samolotów wojskowych Ju-52 i C-35.
Biorąc pod uwagę liczne naloty alianckie na Niemcy, należy uznać za cud, że w ogóle można było utrzymać w miarę regularny ruch lotniczy z tym krajem. Po 30 stycznia 1943 r. dla Swissair niewiele zostało. Od tego dnia, na rozkaz rządu niemieckiego, operacje na lukratywnym odcinku Stuttgart-Berlin-Stuttgart musiały zostać wstrzymane, tak że pozostał tylko Zurych-Stuttgart-Zurych. W celu przewiezienia delegacji do Berlina Swissair wykonywał loty przedłużające tylko na podstawie specjalnych zezwoleń. Anegdota dokumentuje napięcia między III Rzeszą a Szwajcarią. W raporcie kapitan statku Hans Ernst poinformował o incydencie 15 stycznia 1943 r. z funkcjonariuszem gestapo w berlińskim Tempelhofie. Ernst został zabrany z samolotu na krótko przed startem w Berlinie i przez to że nie przywitał się z funkcjonariuszem gestapo i będzie musiał się liczyć z utratą pozwolenia na wjazd. Kapitan Ernst odpowiedział, że nie musi witać się z każdym nieznajomym, nawiasem mówiąc, był kapitanem szwajcarskich sił powietrznych, a zaangażowany oficer gestapo, w randze porucznika, powinien był go powitać jako pierwszy. Po ostrzeżeniu kapitan lotu Ernst mógł wrócić do kokpitu.
31 grudzień – bilans roczny Swissair : 4736 przewiezionych pasażerów, 63,3 tony frachtu i 72,3 tony poczty. Mimo ograniczeń wynik roczny nie wyglądał najgorzej, po amortyzacji saldo faktur brutto wyniosło 170 tys. Franków
1944
Połączenia Zurich – Stuttgart od 1 stycznia do 17 sierpnia.
9 sierpnia Podczas postoju na lotnisku Stuttgart-Echterdingen (D) samolot Swissair DC-2 HB-ISI zostaje zniszczony w wyniku ataku amerykańskich myśliwców. Loty na trasie Zurych-Stuttgart-Berlin muszą zakończyć się 17 sierpnia.

„W związku ze zniszczeniem samolotu HB-ISI w Stuttgart-Echterdingen w dniu 9. 8. 1944 r.
08.40 Lądowanie w Stuttgarcie
08.50 Sygnał przed alarmowy: jednoczesne rozładowanie ładunku, zamknięcie drzwi i okien, założenie blokad.
08.56 Włączenie alarmu przeciwlotniczego. Załoga: pilot w poczekalni, obaj radiooperatorzy (J. Guyer i H. Wiedenkeller) w drodze do poczekalni
08.57-58 Wiadomość od Deutsche Lufthansa, że samolot musi zostać podkołowany na drugą stronę lotniska.
09.00-03 Kołowanie samolotu przez pilota, po pasie startowym.
09.05 Samolot zaparkowany, stery zablokowane, samolot opuszczony.
ok. 09.06 Przy samolocie czekał na nas pojazd służbowy Deutsche Lufthansa mercedes podstawiony przez dyrektora Brunsa. Do 09.08 podróż powrotna do budynku administracji, gdzie musieliśmy natychmiast przesiąść się do omnibusu dowozowego.
ok. 09.10 Wyjazd przepełnionym samochodem do bezpiecznego miejsca na skraju lasu przy drodze Echterdingen-Tübingen ok. 6-7 km od lotniska.
Ok. 09.25 do 11.10 trwał pobyt na otwartej przestrzeni. Kilkakrotnie z różnych kierunków słychać było odgłosy silnika, ale z uwagi na 3-5/10 grubą pokrywę chmur na wysokości ok. 3’000-4’000 m ze smugami kondensacyjnymi powyżej tylko słabo widocznymi. W jednym przypadku udało nam się wykryć grupę około 20 samolotów wielosilnikowych. Pojedynczy Boeing, z którego wyskoczyło 2 ludzi ze spadochronami, leciał z zachodu na wschód na wysokości ok. 2.000 m nad ziemią i był silnie ostrzeliwany przez o.p.lot. Około 10.45 6 szybkich samolotów (zidentyfikowanych przez nas jako Lightningi) zaatakowało lotnisko w Echterdingen. Podejście do ataku i odlot odbywały się na niskim pułapie, co wymykało się z naszego pola widzenia. Nie mogliśmy też zobaczyć lotniska. Kilka sekund po tym ataku, potężny słup dymu wzniósł się wysoko. Ciemny kolor wskazywał na to, że doszło do zapłonu benzyny.
Około godz. 11.15 powrót na lotnisko, przed odwołaniem alarmu. Gdy samochód wjechał na płytę lotniska stwierdziliśmy utratę HB-ISI i Ju-90 Deutsche Lufthansy.
Przebieg ataku (wg. kontroli ruchu lotniczego Lufthansy): 6 amerykańskich myśliwców Lightning zaatakowało lotnisko na kierunku wschód-zachód w locie na niskim pułapie, 3 na jedną połowę lotniska, 3 na drugą połowę ogniem prowadzonym z karabinów i działek samolotów bez bomb, przy czym podobno nasz samolot płonął od pierwszego trafienia. Ze względu na zaparkowanie po drugiej stronie głównego pasa startowego, atak nastąpił z prawego skrzydła po burcie. Ugaszenie byłoby niemożliwe mimo wszelkich starań.
Zgłoszenie: Według mojej oceny samolot Douglas DC-2 HB-ISI został całkowicie zniszczony. Na nie do końca wypalonych fragmentach pozostały dziury po pociskach większych i mniejszych, ślady po odłamkach i pęknięcia o długości do 30-40 cm. W przeciwieństwie do Ju-90, gdzie spopielono również bagaż szwajcarskiego kuriera ze Sztokholmu i Malmö, ładunek naszego samolotu mógł zostać ugaszony, dlatego z wyjątkiem rzeczy załogi, spopielono kompletne wyposażenie samolotu. Spalone rzeczy załogi będą zgłaszane oddzielnie. Pilot HB-ISI: gez. Hans Kuhn”
Za spalone rzeczy osobiste (skórzana walizka, okulary przeciwsłoneczne, płaszcz przeciwdeszczowy itp.) Hans Kuhn otrzymał od Swissair „na poczet wszystkich roszczeń” kwotę 223,65 Fr., i to „mimo, że w pełni zgadzamy się z opinią firmy ubezpieczeniowej, według której w ówczesnych okolicznościach rzeczy osobiste członków załogi powinny były zostać usunięte z samolotu”. Hojnemu przejęciu kosztów towarzyszyło więc przypomnienie: „Wzywając Państwa do podjęcia wszelkich środków ostrożności, które mogą okazać się przydatne w podobnych sytuacjach”. Po południu kapitan Heitmanek i radiooperator Gloor przybyli samolotem HB-ITO i zabrali swoich kolegów z powrotem do Dübendorfu.

21 listopada – dowództwo transportu lotniczego armii amerykańskiej otwiera połączenie lotnicze z Paryża do Genewy, które obsługują samoloty Douglas DC-3. Amerykanie ustawiają w Cointrin radiolatarnię mobilną. Loty te są zarezerwowane wyłącznie dla transportu towarów Międzynarodowego Czerwonego Krzyża dla żołnierzy alianckich przebywających w niewoli niemieckiej. Połączenie lotnicze trwało do lata 1945 roku.
7 grudnia 1944 r. W Chicago zawarto międzynarodowe porozumienie o lotnictwie cywilnym, przewidujące stałą organizację. Do czasu wejścia w życie umowy organizacja ta początkowo działała tymczasowo pod nazwą PICAO (Tymczasowa / Międzynarodowa Organizacja Lotnictwa Cywilnego). Po wejściu w życie umowy 4 kwietnia 1947 r. Zniesiono jej tymczasowy charakter i kontynuowano ją pod nazwą ICAO (/ Międzynarodowa Organizacja Lotnictwa Cywilnego) jako oddział ONZ
31 Grudnia – Sumaryczna długość przebytych tras spadła do 75 376 km, co odpowiadało około 5% przedwojennych operacji lotniczych.
31 grudnia – Niewielki bilans roczny na cywilnym lotnisku Zurych-Dübendorf: 750 lotów z 2355 płacącymi i 337 wolnymi pasażerami, 61,7 ton poczty i 29,6 ton ładunku. Na jedynej regularnie obsługiwanej trasie Zurych-Stuttgart-Zurych odbyły się 383 loty. Przeprowadzono 302 loty testowe oraz 30 lotów z chorymi na krztusiec z 370 małymi pacjentami i ich opiekunami.
Pomimo specjalnych dochodów ze zleceń na prace od osób trzecich rok operacyjny 1944 przyniósł stratę w wysokości 40 109,18 franków.
W roku 1944 kapitał zakładowy linii został podwyższony o 200 tys. Franków do 1 miliona. Rozpoczęła się rozbudowa linii.
1945
13 lutego – W przesłaniu Rady Federalnej do Zgromadzenia Federalnego w sprawie rozbudowy lotnisk cywilnych wyrażono pogląd, że w Zurychu-Kloten należy zbudować lotnisko międzykontynentalne dla Szwajcarii. Koszty budowy wyniosą 54,4 mln CHF, zakup gruntu 5,1 mln oraz relokacja strzelnicy Kloten-Bülach do 36 mln CHF. W Genewie, Bernie, Lozannie, St. Gallen i Ticino parlamenty kantonów i miast gwałtownie reagują na preferowaną lokalizację Zurychu-Kloten.
9 maja – Po zakończeniu wojny w Europie flota Swissair składała się z dziewięciu samolotów: dwóch Douglas DC-2 (HB-ITE, HB-ITO), czterech DC-3 (HB-IRA, HB-IRE, HB-IRI, HB-IRO), DH-89 Dragon Rapide (HB-APA), Fokkera F-Vila (HB-LBO) i Comte AC-4 (HB-IKO) ze 156 miejscami dla pasażerów.
11 maja – Pierwszy międzynarodowy lot Swissair po zakończeniu wojny: kapitan Ernst Nyffenegger z Douglasem DC-3 i 21-osobową delegacją handlową ze Szwajcarii, lot z Genewy do Barcelony.
22 czerwca – Dekretem federalnym w sprawie rozbudowy lotnisk cywilnych, Zurych zostaje ogłoszony lotniskiem międzykontynentalnym, kładąc tym samym podwaliny pod historię sukcesu tego najważniejszego szwajcarskiego lotniska. Rok później wyborcy w Zurychu zatwierdzili pożyczkę na budowę lotniska w wysokości 37 mln CHF. W tej samej decyzji federalnej port lotniczy Locarno-Magadino został uznany za port lotniczy regionalny. Jako lotnisko wojskowe istniało od 1939 roku.
20 sierpnia – Rada Federalna ogłasza ten dzień ostatnim dniem służby czynnej i znosi związane z wojną ograniczenia w korzystaniu ze szwajcarskiej przestrzeni powietrznej przez użytkowników cywilnych po zakazie obowiązującym 2182 dni. Dekret federalny z dnia 18 marca 1938 r., Artykuł 4 pozostaje w mocy: „Pasażerowie samolotów transportu publicznego muszą przekazać załodze samolotu podczas przelotu nad terytorium Szwajcarii swoje fotograficzne i filmowe urządzenia rejestrujące. Muszą one być trzymane w miejscu niedostępnym dla pasażerów”
29 września Swissair wznowił loty do Wielkiej Brytanii, otwierając ponownie trasę Zurych-Londyn (Croydon). Pierwszy lot DC-3 HB-IRE (kpt. Ernst Nyfenegger).
Uruchomiono następujące połączenia:
Genewa – Paryż od 30 czerwca 1945.
Zurich – Paryż od 30 czerwca.
Zurich – Amsterdam od 19 września
Zurich – Londyn od 29 września
Genewa – Londyn od 5 listopada.
Specjalne loty do Lizbony, Barcelony, Tunisu i Malmo.
Flota Swissair na dzień zakończenia wojny :
Douglas DC-3 (4 szt.) – HB-IRA, HB-IRE, HB-IRI, HB-IRO.
Douglas DC-2 (2 szt.) – HB-ITE, HB-ITO.
De Havilland DH.89 – HB-APA
Fokker F-VII-a HB-LBO
Comte AC-4 – HB-IKO.