Savoia Marchetti S.56 made in USA.

Pod koniec lat dwudziestych firma Savoia Marchetti opracowała lekką dwupłatową amfibię S.56, przeznaczoną na cywilny rynek turystyczny. Oblatany (jako łódź latająca) po raz pierwszy w 1924 roku z silnikiem Anzani 6A4 o mocy zaledwie 45 KM, mały dwumiejscowy samolot okazał się zbyt słaby i nie kontynuowano prac nad jego rozwojem. Został wskrzeszony dwa lata później jako trzyosobowa amfibia z silnikiem Anzani o mocy 70 KM i w tej konfiguracji znalazł szerokie uznanie. Oznaczenie zmieniono na S.56A, ale samolot stał się powszechnie znany jako S.56, budowany w pewnej liczbie (również jako łódź latająca) dla aeroklubów cywilnych, szkół latania itp. szybko zyskując dobrą reputację dzięki dobrym osiągom i właściwościom lotnym oraz niskim kosztom. Jego dobre właściwości pilotażowe na wodzie sprawiły, że był bardzo przydatny do szkolenia pilotów samolotów wodnych. Instalowane silniki to Siemens-Halske S.H.11 (80 KM) i Walter 85/100 KM; później wyprodukowano ulepszony wariant, napędzany silnikiem Fiat A.54 o mocy 135 KM. Egzemplarz z tej serii (zarejestrowany I-AEDA, c/n.5611) nadal istnieje, zachowany przez firmę SIAI Marchetti w fabryce Vergiate: dawniej używany przez Arona Aero Club, został pięknie odrestaurowany.

Pod koniec 1928 roku Enea Bossi (znany włoski projektant i konstruktor szybowców) założył American Aeronautical Corporation z biurami w Nowym Jorku i małą fabryką w Port Washington, Long Island, N.Y. Wśród pracowników znalazł się Ugo D’Annunzio, który był oficerem łącznikowym przy produkcji bombowców Caproni w USA (przez Standard Corp.) w czasie pierwszej wojny światowej. Model S.56 został nieznacznie zmodyfikowany na potrzeby produkcji amerykańskiej i wyposażony w 5-cylindrowy silnik Kinner K5 o mocy 100 KM. Pozostałe cechy pozostały niezmienione, w tym drewniana konstrukcja z pokryciem tkaninowym skrzydła i stateczników poziomych. Prototyp (nr inw. 1 zbudowany we Włoszech i zarejestrowany przez RAI jako I-AEQD) został oblatany z silnikiem Kinnera w 1929 r. i w sierpniu tego samego roku uzyskał ograniczone (Grupa 2) dopuszczenie do lotu (nr 2-96). Dwa inne samoloty (nr 2 i 3) były również używane do prób i promocji na podstawie zezwolenia nr 2-95 dla Grupy 2. Były to samoloty dwumiejscowe, z pilotami siedzącymi obok siebie w otwartej kabinie osłoniętej niewielką owiewką,  pod gondolą silnika. Samoloty produkcyjne, począwszy od nr 4, powróciły do układu trzymiejscowego, z trzecim fotelem w oddzielnej kabinie za kabiną pilotów, i otrzymały pełne świadectwo dopuszczenia typu (ATC) nr 287 w dniu 4 stycznia 1930 r. Poza licznymi prywatnymi pilotami, sportowcami i klubami, nowojorska policja zamówiła sześć S.56, które przez wiele lat służyły do patrolowania i wykonywania ogólnych zadań łącznikowych. Produkcja ruszyła szybko, w lutym 1930 roku zbudowano już czternaście samolotów. Całkowita produkcja S.56 wyniosła około 35 samolotów…

W połowie 1930 r. wprowadzono nową wersję S.56B, napędzaną silnikiem Kinner B5 o mocy 125 KM, o lepszych osiągach i łatwiejszą do przewożenia trzech osób. Poza silnikiem, samolot był podobny do S.56, ale na początku 1931 r. wprowadzono kolejną ulepszoną wersję, S.56-31, zawierającą drobne zmiany w szczegółach konstrukcyjnych i wyposażeniu, nową większą przednią szybę i skutkującą zwiększeniem masy własnej o 9 kg. Obie wersje były objęte ATC nr. 336, wydanym 11 lipca 1930 roku. Całkowita produkcja S.56 w USA nie jest znana, ale pismo American Aeronautical Corp. do Savoia Marchetti z sierpnia 1931 r. mówi o zbudowaniu w sumie 54 samolotów, a ostatni znany egzemplarz to numer konstrukcyjny 52. Jak wynika z załączonej listy produkcyjnej, brakuje kilkunastu egzemplarzy (19), a kilka S.56 wyeksportowano, w tym co najmniej jeden do Brazylii (PP-TCF) i kilka do Kanady (jeden miał rejestrację CF-AKL). Jeśli faktycznie zbudowano 52 samoloty, to trzy z nich były prototypami, około tuzina stanowiły S.56B lub S.56-31, a pozostałe, około 35, S.56. Co najmniej pięć S.56 zostało później przebudowanych na S.56B. Samoloty te zachowywały się wyjątkowo dobrze, a niektóre z nich pozostały w służbie przez wiele lat: ostatnim z nich był (prawdopodobnie) NC194M, który we wrześniu 1949 r. był nadal aktywny w Renton, Wash. Aby zareklamować samolot, firmowy pilot testowy Peter Talbot pobił dwa światowe rekordy kategorii, a mianowicie rekord wysokości – 17 250 stóp oraz rekord wytrzymałości – 22 godziny i 23 minuty, uzyskany w sierpniu 1930 roku na samolocie S.56B (NC897V) z pomocniczym zbiornikiem paliwa za pilotem.

Dla milionera Zachary’ego Reynoldsa zbudowano specjalny samolot: zmodyfikowany na jednomiejscowy i ze zwiększonym zbiornikiem paliwa, został oznaczony jako S.56C i zarejestrowany jako NR898W. Później samolot został przebudowany na S.56-31 z rejestracją NC898W. Produkcji S.56 zaprzestano w 1931 r., kiedy pojawiły się pogłoski, że pakiet kontrolny firmy został przejęty przez Dayton Airplane & Engine Co.

American Aeronautical Corp. istniała jeszcze przez kilka lat jako centrum serwisowe i naprawcze. W ten sposób to wyjątkowe włosko-amerykańskie przedsięwzięcie odeszło w zapomnienie.

METALOWA WERSJA

Kontynuacją tej historii było pojawienie się w 1931 lub 1932 roku całkowicie metalowej pochodnej S.56. Samolot ten zachował konfigurację aerodynamiczną, ale miał całkowicie nową konstrukcję ze spawanej stali nierdzewnej, zbudowaną zgodnie z techniką zapoczątkowaną przez Edwarda G. Budda, który stał się specjalistą od tego materiału i zbudował w 1943 roku bardzo zaawansowany dwusilnikowy samolot transportowy JRB-3 “Conestoga”. Nazwany “Pioneer”, Budd BB-1, jak oznaczono metalowy S.56, został zbudowany przez Budd Company w Filadelfii, ale American Aeronautical Corp. z pewnością sponsorował ten projekt, przynajmniej częściowo.

Cały płatowiec został zbudowany z bardzo cienkiej stali nierdzewnej, zgrzewanej punktowo. Kadłub był pokryty metalem, a część usterzenia ogonowego była pokryta tkaniną; skrzydła były prawdopodobnie pokryte tkaniną. Główną różnicą było wydłużenie kadłuba, aby pomieścić cztery osoby, oraz zamontowanie mocniejszego silnika Kinner C5 o mocy 210 KM. Samolot został najwyraźniej poddany udanej serii testów w locie, zanim został wysłany do Europy w celu zademonstrowania procesu produkcyjnego. Został zarejestrowany jako NX749N. Nie znaleziono żadnych informacji na temat tej europejskiej trasy, po której samolot powrócił do Stanów Zjednoczonych i został ostatecznie umieszczony na stałej wystawie przed Muzeum Franklina w Filadelfii, gdzie znajduje się do dziś, udowadniając niezwykłą trwałość swojej konstrukcji

WŁOSKA KONTYNUACJA

We Włoszech firma Savoia Marchetti, prawdopodobnie pod wpływem sukcesu “Pioneera”, rozpoczęła w 1934 r. budowę kolejnej metalowej wersji S.56, oznaczonej jako S.56ME. Ten samolot również został zbudowany ze stali nierdzewnej zgodnie z techniką Budda, przy użyciu zgrzewanej punktowo blachy o różnej grubości (od 0,2 do 0,5 milimetra) i był również czteromiejscowym samolotem bardzo podobnym do “Pioneera”, jak widać na zdjęciach. Szczegóły konstrukcyjne wydają się być absolutnie identyczne, w tym kwadratowy ster kierunku zastępujący zaokrąglony w drewnianym S.56. Jedyną różnicą wydaje się być kształt końcówek skrzydeł, w których umieszczono światła nawigacyjne.