“Suicide Squads”

Autor Richard O’Neill

Wydawca – Ballantine Books

Rok wydania – 1981

ISBN – 345-30439-X

Stron 296, miękka okładka.

Język – angielski

Przedmowa autora

“W tym badaniu misji samobójczych podczas II wojny światowej skoncentrowałem się na operacjach, w których użyto specjalnie zaprojektowanej broni samobójczej. Tak więc, chociaż próbuję kompleksowo opisać rozwój i rozmieszczenie takiej broni, jak miniaturowe łodzie podwodne, ludzkie torpedy, wybuchowe łodzie motorowe i samoloty kamikadze, nie opisuję niebezpiecznych misji takich sił specjalnych, jak różne jednostki komandosów Aliantów i Osi, jednostki Rangerów i Pionierów (Assault Pioneer). Choć ich misje były wyjątkowo niebezpieczne, nie były one tak naprawdę samobójcze; w tym sensie, że nie zostały podjęte w oczekiwaniu lub z zamiarem pewnej śmierci. Z tego powodu nie zamieściłem szczegółów takich niemal samobójczych misji, jak „Doolittle Raid” USAAF na Tokio; nalot 617 Dywizjonu RAF na tamy Möhne i Eder; operacje „Jaywick” i „Rimau” komandosów podpułkownika Ivana Lyona na Dalekim Wschodzie; czy wyczyny pro- i antysowieckich komandosów na froncie rosyjskim. Z oczywistych powodów zrobiłem wyjątek od tej reguły, opisując szczegółowo rozwój i działanie brytyjskich, włoskich i niemieckich małych łodzi podwodnych, łodzi wybuchowych i samolotów eksperymentalnych mających oczywiste powiązania z podobną bronią używaną w sposób samobójczy przez Cesarską Marynarkę Wojenną i Armię Japonii. Nieuchronnie główną część tej książki zajmuje japońska broń i operacje. Podążałem za wszystkimi, z wyjątkiem najbardziej wyspecjalizowanych, zachodnich źródeł, podając imiona japońskich osób w stylu zachodnim, z imieniem poprzedzającym nazwisko rodowe. W przypadku okrętów wojennych podawałem oznaczenia „HMS”, „HMAS”, „USS” itp. tylko tam, gdzie kontekst wskazuje na to, że taka identyfikacja jest pożądana. Podobnie podaję numery identyfikacyjne okrętów wojennych US Navy tylko wtedy, gdy kontekst wymaga ustalenia typu statku – np. CVE, lotniskowiec eskortowy; DE, eskorta niszczyciela – lub gdy więcej niż jeden statek o tej samej nazwie służył podczas II wojny światowej; np. USS Laffey (DD 459) i USS Laffey (DD 724). We wszystkich przypadkach, z wyjątkiem sytuacji, gdy kontekst uczyniłby tę praktykę zbędną, po miarach imperialnych w nawiasach podaje się ich odpowiedniki metryczne. Zawsze starałem się wskazywać, czy odległości podawane są w milach morskich, czy milach ustawowych: przepraszam za wszelkie nieścisłości spowodowane koniecznością odwoływania się do źródeł, które nie precyzują, czy w tematyce morskiej podaje się mile morskie czy mile ustawowe .

Richard O’Neill Londyn, 1981″