Włochy – MC.91: bombowiec z 1934 roku

Artykuł zamieszczony w :

Na początku lat trzydziestych inż. Mario Castaldi, mimo że większość czasu poświęcał rozwojowi swoich samolotów wyścigowychstartujących w Schneider Trophy, pracował również nad kilkoma projektami samolotów wojskowych.

Jeden z nich został zaproponowany Ministerstwu Lotnictwa pod koniec września 1934 r., w odpowiedzi na zaproszenie do składania ofert na bombowiec jednopłatowy  dzienny i nocny, który miał się skrystalizować kilka lat później w takich dwusilnikowych prototypach bombowców, jak Caproni Ca. 135, Fiat B.R. 20, C.M.A.S.A. B.G.A., Breda Ba. 82 i Piaggio P. 32.

Ofertą Castoldiego był M.C. 91, który, choć zasadniczo badany pod kątem konstrukcji drewnianej, nadawał się również – według jego projektanta – do osiągnięcia przyrostu masy i polepszenia opływu całej konstrukcji poprzez zmianę części konstrukcji na metalową.

Dwusilnikowy dolnonopłat miał być wyposażony w silniki Piaggio „Stella” P.IX R.C. 40, każdy o mocy startowej 610 KM, ale mógł być również wyposażony w inne silniki gwiazdowe o podobnej mocy, takie jak Alfa 125 R.C. 35 lub Fiat A.59 R.

M.C. 91 miał być również wyposażony w zasobniki bombowe dla różnych kombinacji ładunków bombowych o maksymalnej wadze 1200 kg. Uzbrojenie obronne miało obejmować dwa karabiny maszynowe małego kalibru w nosie kadłuba i dwa karabiny maszynowe średniego kalibru – jeden z nich strzelający w dół z dołu kadłuba w jego środkowej części. Czteroosobowa załoga składała się z pilota, drugiego pilota/bombardiera/strzelca, nawigatora/strzelca i mechanika pokładowego/strzelca.                                                                                                         –

W przypadku konstrukcji drewnianej przewidywano jednoczęściowe skrzydło, ale w przypadku konstrukcji metalowej skrzydło miało być wykonane w trzech sekcjach: środkowej i dwóch zewnętrznych. Konstrukcja skrzydła składała się z dwóch dźwigarów skrzynkowych z żebrami środkowymi ze sklejki oraz klejonych rozpórek i płyt, poszycie sklejkowe. W skrzydle umieszczono dwa zbiorniki paliwa o łącznej pojemności 1310 kg (około 1800 litrów). Trzyczęściowy kadłub miał mieć konstrukcję z rur stalowych pokrytych duraluminium w części środkowej, podczas gdy dla części przedniej i tylnej przewidziano drewnianą konstrukcję skorupową pokrytą sklejką.

Do obrony przedniej części kadłuba miały być zainstalowane dwa małokalibrowe karabiny maszynowe w obrotowej wieżyczcw na nosie kadłuba. Z podniesionego kokpitu pilota z siedzeniami obok siebie zapewniono dostęp do stanowiska celowniczego/bombardiera, które umieszczono między strzelcem przednim a pilotami, a także do pomieszczenia nawigatora, które umieszczono w rufowej części kadłuba. Dolna część środkowej sekcji kadłuba mieściła przedział bombowy, który był wyposażony w drzwi otwierające się pod własnym ciężarem w celu zrzucenia bomby i zamykające się dzięki działaniu sprężyn powrotnych.

Tylny strzelec miał do dyspozycji dwa karabiny maszynowe średniego kalibru: jeden zainstalowany w górnej części kadłuba, a drugi na podłodze kadłuba; strzelec korzystał z górnego karabinu w obrotowej wieżyczce w pozycji stojącej, a z dolnego karabinu – który można było schować do kadłuba, gdy nie był używany – w pozycji leżącej.                 .

Wspornikowy zespół ogonowy miał metalową konstrukcję ze stalowymi dźwigarami i duraluninowymi żebrami.

Podwozie było wyposażone w koła 1,00 x 0,35 m i oleodynamiczne amortyzatory z goleniami podwozia połączonymi z przednim dźwigarem skrzydła i chowanymi do tyłu w tylnych gondolach silnikowych.

Alternatywnie możliwe były następujące kombinacje ładunku bomb:

dwie bomby 500 kg, dwanaście  bomb po 100 kg, cztery bomby 250 kg lub dwadzieścia cztery bomby 50 kg.

Wewnątrz kadłuba znajdowały się punkty mocowania 800-kilogramowej torpedy lub bomb.

 Zrzucanie bomb miało być obsługiwane przez urządzenie mechaniczne składające się z prętów i ramion napinających. Przewidziano również instalację pionowej kamery lotniczej w specjalnej obudowie tłumiącej drgania na krawędzi natarcia skrzydła.

Dwukierunkowe radio zostało zainstalowane w tylnej części kadłuba za strzelcem; przewidziano również urządzenie do namierzania kierunku, które miało być zainstalowane w pomieszczeniu nawigatora w środkowej części kadłuba lub w środkowej części kadłuba.

w środkowej części kadłuba lub w pomieszczeniu operatora łączności radiowej.

 Przewidywane wymiary, masa i osiągi:

Wymiary:

rozpiętość 20,00 m;

długość 15,85 m;

wysokość 4,82 m;

powierzchnia skrzydeł 66,00 m²;

Masa: masa własna 3,666 kg;

masa brutto 6,425 kg;

Osiągi:

prędkość maksymalna 326 km/h na poziomie morza

                                    374 km/h na wysokości 4 000 m;

prędkość przelotowa 328 km/h na wysokości 5 000 m (przy 70% mocy znamionowej);

 prędkość minimalna 99 km/h na poziomie morza.

Osiągnięcie pułapu: 1 000 m 3 min. 12 s;

                                  2 000 m 6 min. 34 sek.;

                                  3000 m 9 min. 54 sek.;

                                  4,000 m_13 min.;

                                  5,000 m 6 min. 25 s c.

Pułap użytkowy 8 000 m.

Zasięg 2 000 km.