XP-49   LOCKHEED    Model 522

       11 marca 1939 roku US Materiel Division ogłosiła wymagania ( Circural Proposal ) Nr. 39-775 na nowy dwusilnikowy myśliwiec eskortujący o dużych osiągach. USAAC preferowało w tym zamówieniu konstrukcje oparte na istniejących już myśliwcach. Firma Lockheed postanowiła wykorzystać P-38 zmieniając mu silniki na mocniejsze Pratt & Whitney X-1800-SA2-GS (wojskowe oznaczenie XH-2600), 24-cylindrowe chłodzone cieczą, posiadające turbosprężarkę i osiągające moc po 2.000 hp. oraz moc maksymalną 2.300 hp, przy okazji wprowadzając kilka koniecznych modyfikacji. Ponieważ silnik ten był ciągle w fazie eksperymentalnej, zaproponowano inny – Wright R-2160 Tornado, 42-cylindrowy o mocy 2.300 hp., który także był w fazie początkowej rozbudowy. Silniki X-1800 według obliczeń mogły zagwarantować Modelowi 222 (później zmieniono oznaczenie na Model 522) prędkość max. ok. 760 km/h na wysokości 6.100 m zaś Wright Tornado na takim samym pułapie – 805 km/h. Oczywiście założenia były bardzo optymistyczne a jak uczą przykłady innych konstrukcji nie zawsze przekładały się na rzeczywiste osiągi wybudowanych maszyn.

        W październiku 1939 r. projekt został przyjęty przez USAAC razem z projektem Grummana (XP-50). W listopadzie tego roku nadano mu oznaczenie XP-49 oraz numer AAC 40-3055, kontrakt W535-AC-13476 na budowę prototypu podpisano dopiero 8 stycznia 1940 r. Szefem nowego projektu  został M. Carl Hadron. Model samolotu był gotowy do zaprezentowania 28 sierpnia 1941 roku. Kiedy Pratt & Whitney zadecydował przerwać prace nad modelem X-1800 i skupić się nad R-2800 i R-4360 wybrano inne silniki firmy Continental XIV-1430-9/11, 12-cylindrowe o mocy 1.600 hp. Wraz z wybuchem wojny Lockheed przeznaczył wszystkie siły i środki na produkcję P-38, prace nad XP-49 nie zostały wstrzymane lecz poświęcano na nie mniej czasu. Powstały samolot posiadał skrzydła zapożyczone od P-38, nowe silniki, kabinę ciśnieniową  (zmianie w stosunku do pierwowzoru z XP-38A uległ kształt całej kabiny), zmienione belki ogonowe oraz wzmocnione podwozie. Po wielu perturbacjach i zmianach konstrukcji wprowadzanych w czasie produkcji prototypu, 14 listopada 1942 roku Joe Towle wystartował do lotu trwającego 35 minut z lotniska w Burbank. Po wykonaniu 3 lotów przystąpiono do wymiany silników i zbiorników paliwa. Z powodu wadliwej pracy układu wysuwającego podwozie, samolot został uszkodzony 1 stycznia 1943 r. Następne loty rozpoczęto 16 lutego 1943 roku. Mimo, że osiągi były dobre, lepiej sprawował się w powietrzu produkowany już myśliwiec P-38J i nie opłacało się przestawiać całej linii produkcyjnej na produkcję nowego myśliwca. Prace nad XP-49 przerwano i 25 czerwca 1943 roku samolot przetransportowano do bazy Wright Field gdzie służył później jako „test-bed” – używany do testowania silników. W tym celu przebudowano kabinę na dwumiejscową i wyposażono ją w dodatkowe przyrządy do kontroli pracy silników w czasie lotu. Gdy w maju 1944 roku samolot rozpoczął loty, dość szybko został uszkodzony i wtedy na stałe „uziemiony”. Finał nastąpił w 1946 roku kiedy to w bazie Wright-Patterson samolot złomowano.

DANE TAKTYCZNO – TECHNICZNE :

Prototyp jednomiejscowego, dwusilnikowego myśliwca eskortującego.

Napęd : dwa silniki rzędowe, 12-cylindrowe w układzie odwróconego V, chłodzone cieczą Continental XIV-1430-13/15 o mocy 1.600 hp. (na pułapie 7.620 m) każdy, napędzające trzyłopatowe śmigła.

Uzbrojenie : 2 działka kaliber 20 mm i 4 karabiny maszynowe kaliber 12,7 mm.

Rozpiętość – 15,85 m.

Długość – 12,22 m.

Wysokość – 2,98 m.

Powierzchnia nośna – 30,45 m.kw.

Masa własna – 7.014 kg.

Masa całkowita – od 9.049 kg do 9.980 kg.

Prędkość max. – 558 km/h na poziomie morza.

                          – 653 km/h na wys. 4,570 m.

Prędkość przelotowa – 599 km/h.

Prędkość wznoszenia – 1005 m/min.

Czas osiągnięcia 6.100 m – 8 min. 42 sek.

Pułap operacyjny – 11.430 m.

Zasięg – od 1.094 km do 2.897 km.