XP-58    LOCKHEED  „Chain Lightning”   

            Często zdarzało się, że firma musiała iść na duże ustępstwa w stosunku do głównego kontrahenta jakim były niewątpliwie siły powietrzne. Lockheed chcąc otrzymać zezwolenie na sprzedaż P-38 do Wielkiej Brytanii musiał się zobowiązać do opracowania na własny koszt następcy tego udanego myśliwca. Umowa pomiędzy Lockheed i USAAC została zawarta 12 kwietnia 1940 roku i tak rozpoczęła się długa, bo blisko 44 miesięczna historia  samolotu „Chain Lightning”, który miał oznaczenie fabryczne L-134.

     Prowadzącym projekt został James Gerschler, którego zastąpił pod koniec 1940 roku Neil Harrison. Początkowo zakładano że będzie to jedno lub dwumiejscowy myśliwiec, którego konstrukcja zostanie oparta na udanym P-38. Do napędu przewidziano dwa silniki Continental IV-1430 zaś uzbrojenie miało być uzależnione od wersji. W samolocie jednomiejscowym miało być takie jak w P-38 czyli 1 działko kaliber 20 mm i 4 karabiny maszynowe kaliber 0.5 cala, samolot dwumiejscowy miał mieć powiększone uzbrojenie o 1 karabin maszynowy w sterowanej wieżyczce na każdej belce kadłuba. W maju 1940 roku zapadła decyzja o pracach tylko nad wersją dwuosobową a po dwóch miesiącach zadecydowano o zmianie silników na mocniejsze – Pratt and Whitney XH-2600-9/11. 10 września powstała specyfikacja na prototyp ze zmienionymi silnikami, uzbrojenie zamontowane w kadłubie miało się teraz składać z 2 działek kalibru 20 mm zaś niepraktyczne karabiny maszynowe zniknęły z belek kadłuba, pojawiła się za to grzbietowa wieżyczka z 2 karabinami kalibru 0,5 cala, sterowana elektrycznie.

W związku z tymi zmianami waga samolotu wzrosła do 10886 kg, prędkość maksymalna na wysokości 7620 m spadła do 647 km/h a zasięg wynosił 2575 km.

    W czasie dalszych prac projektowych trzeba było wciąż zmieniać jednostki napędowe. Brano pod uwagę Lycoming YH-2470,  Pratt & Whitney R-2800 (z turbosprężarkami) i Continental XH-2960, ale zleceniodawca zdecydował się na potężne, 42 cylindrowe (cylindry w 6 rzędach) Wright XR-2160 „Tornado” o mocy 2.350 hp. (w rej konfiguracji samolot miał osiągać prędkość maksymalna – 725 km/h). Określono termin wyprodukowania prototypu (któremu nadano numer 41-2670) na sierpień 1942 roku. W grudniu 1941 roku USA przystąpiły do wojny i priorytetową okazała się produkcja samolotów już używaznych e jednostkach. Duża część kadry projektu XP-58 została przesunięta do innych działów i postęp prac nad nowym modelem drastycznie zmalał. Historia tego samolotu obfituje w ciągłe zmiany silników, uzbrojenia i użycia bojowego. Po zasugerowaniu potrzeby budowy drugiego prototypu firma otrzymała kolejne wytyczne co do przeznaczenia nowej konstrukcji. USAAF widziała nowy myśliwiec wyposażony w działko kalibru 75 mm lub jako trzyosobowy samolot szturmowo-bombowy, to znów powracano do pierwotnego przeznaczenia samolotu eskortującego bombowce.

    W lutym 1943 roku zaniechano dalszych prac nad silnikiem Tornado i USAAF postanowiła aby XP-58 wyposażyć w silniki Allison V-3420-11/13, 24 cylindrowe o mocy startowej 2600 hp i mocy 3000 hp na pułapie 8535 m. Wreszcie po wielu perturbacjach, 6 czerwca 1943 roku, prototyp bez uzbrojenia i z atrapami wieżyczek, pilotowany przez Joe Towle’a przeleciał z lotniska firmowego Lockheeda do bazy lotniczej Muroc. Stamtąd po odbyciu 25 lotów testowych przeprowadzanych przez pilotów firmowych, został dostarczony 22 października na lotnisko Wright Field. Odbyło się to jednak o wiele za późno i USAAF nie był już zainteresowany tym myśliwcem. Na arenę wchodziły właśnie samoloty z napędem odrzutowym. Na początku następnego roku samolot przeznaczono do instruktażu naziemnego.

DANE TAKTYCZNO – TECHNICZNE  :

Prototyp  dwukadłubowego, dwumiejscowego średniopłatowego myśliwca eskortującego.

Napęd: dwa 24-cylindrowe rzędowe silniki Allison V-3420-11/13  z turbosprężarkami  o mocy 2.600 hp. (max. 3.000 hp.)  w miejsce planowanych 42-cylindrowych  chłodzonych  wodą Wright R-2160 “Tornado”, napędzające czterołopatowe metalowe, przestawialne śmigła Hamilton.

Samolot zabierał 3028 litrów paliwa w zbiornikach głównych i dodatkowo 3407 litrów w zbiornikach podwieszanych.

Uzbrojenie (przewidywane): z przodu kadłuba – 4 działka 37 mm (po 250 pocisków na 1 działko) lub 1 działko 75 mm i dwa karabiny maszynowe kaliber 12,7 mm, oraz  dwie wieżyczki strzeleckie u góry i z dołu kadłuba, z podwójnymi karabiny maszynowe kaliber 12,7 mm (po 300 pocisków na lufę), istniała też możliwość podwieszenia 4 bomb po 454 kg.

Rozpiętość – 21,34 m

Długość  – 15,07 m

Wysokość – 4,88 m

Powierzchnia nośna – 55,74 m.kw.

Masa własna – 14.400 kg

Masa startowa – 17.800  do  19.505 kg ( z bombami 1.814 kg)

Prędkość maksymalna – 695 km/h

                na wysokości 7.620 m – 702 km/h

Prędkość przelotowa – 455 km/h

                na wysokości 7.620 m – 441 km/h

Prędkość wznoszenia (przy ziemi ) – 13,1 m/sek.

Pułap  – 11.645 m

Czas osiągnięcia 7.630 m  -12 minut

Zasięg  – 2.010 km ( z ok. 3.000 l. paliwa)

Zasięg maksymalny – 4.265 km ( z ok. 6.430 l. paliwa )