Eksperymentalny myśliwiec Kawasaki Ki-28.
Z różnych powodów armia nie przyjęła żadnej z propozycji dolnopłatów jednopłatowych myśliwców złożonych w 1934 roku przez trzech głównych producentów samolotów, były to Kawasaki Ki-5, Nakajima Ki-11 i Mitsubishi Ki-18. Zamiast tego, dopóki nie był dostępny akceptowalny projekt jednopłatowca, armia wybrała do produkcji, która rozpoczęła się w grudniu 1935 roku, klasyczny dwupłatowiec i bardziej zwrotny myśliwiec Kawasaki Ki-10, mając nadzieję, że jego kłopotliwe problemy z silnikiem zostaną rozwiązane. Uznając, że następną generacją myśliwców będą jednopłatowce, w kwietniu 1936 roku Armia ogłosiła nowy konkurs. Nakajima i Mitsubishi wybrały do swoich projektów silniki chłodzone powietrzem, ale Kawasaki wybrało do swojego projektu tradycyjny silnik chłodzony wodą. W tamtym czasie istniały spore kontrowersje co do tego, który silnik będzie lepszym wyborem. Chowane podwozia zaczęto stosować w myśliwcach amerykańskich i europejskich, ale japońscy projektanci zdecydowali się zachować lżejsze i mniej kłopotliwe niechowane podwozie i skoncentrować się na lepszym usprawnieniu.
W firmie Kawasaki głównym projektantem projektu myśliwca Ki-28 był Takeo Doi. Opierając się na swoich wcześniejszych doświadczeniach z Ki-5, stwierdził, że główne różnice obejmowały ręcznie chowaną chłodnicę płynu chłodzącego silnik, prostą sekcję środkową skrzydła z lekkim zwężeniem na zewnętrznych panelach oraz współczynnik kształtu większy niż siedem w celu poprawy prędkość, wznoszenie i zwrotność. Półzamknięty kokpit był wyposażony w owiewki w kadłubie, a Kawasaki po raz pierwszy zastosowało ręcznie sterowane klapy dzielone.
Projektowanie Ki-28 rozpoczęto w listopadzie 1935 r., rok później ukończono pierwszy prototyp, a drugi w grudniu 1936 r. Po testach firmowych w Kagamigahara oba prototypy przewieziono samolotem w celu oceny do bazy w Tachikawie. Ki-28 zanotował najwyższą prędkość wynoszącą 262 węzłów i był lepszy od pozostałych na wysokości powyżej 5000 m pod względem wznoszenia i przyspieszania. W porównaniu z dwoma pozostałymi modelami Ki-28 był naprawdę „ciężkim myśliwcem”. Jego promień skrętu był większy, ale mógł latać szybciej niż dwaj pozostali konkurenci, a czas potrzebny na wykonanie skrętu był taki sam. Dlatego w teście walki powietrznej trudno było stwierdzić, który myśliwiec jest najlepszy. Przeważyła niezachwiana polityka armii, wymagająca najlepszych zdolności do “walki psów w zwarciu” dlatego w marcu 1937 roku Ki-28 uznano za nieodpowiedni. Gdyby armia wcześniej dostrzegła przewagę dużej prędkości w taktyce „uderz i uciekaj”, Ki-28 zyskałby znacznie większe uznanie. Później armia zmieniła tę politykę, co umożliwiło jej akceptację Kawasaki Ki-60 i Ki-61.
Jednosilnikowy dolnopłat myśliwski. Konstrukcja całkowicie metalowa z pokryciem ze stopu lekkiego i płótna. Pilot w półzamkniętym kokpicie.
Napęd stanowił dwunastocylindrowy silnik typu V, chłodzony wodą Kawasaki Ha-9 II Ko o mocy 720–800 KM, napędzający dwułopatowe, metalowe śmigło o stałym skoku.
Uzbrojenie : Dwa zamontowane na kadłubie karabiny maszynowe kal. 7,7 mm strzelające do przodu.
Rozpiętość 12 m
długość 7,90 m
wysokość 2,60 m
powierzchnia skrzydła 19 m2
Masa własna 1420 kg
masa całkowita 1760 kg
Maksymalna prędkość 486 km/h na wysokości 3500 m
Czas wznoszenia na wysokość 5000 m – 5 minut i 10 sekund;
pułap operacyjny 11 000 m
zasięg ok. 1000 km
Dwa samoloty zbudowano w listopadzie i grudniu 1936 r.
